FAMILIE

Het zijn unieke maanden! Drie weken terug was ik nog even in Nederland en nu zit ik met zus Jose-Marie en mijn zwager Frank thuis op de veranda in Zambia.

Mijn bezoek aan Nederland was puur en alleen om er te zijn voor mijn lieve zus Petra en onze lieve mamaMia. Petra is in een genezingsproces en ik wilde haar verwennen met een fris geschilderde woonkamer en een opgeruimd terras om in de zomer nog meer te genieten en haar sores naar de achtergrond te zetten. Voor mamaMia wilde ik er zijn om een deel van de inrichting van haar nieuwe huisje te regelen: met name de keuken. Da’s allemaal gelukt! Ware het niet dat mama ook een paar dagen in het ziekenhuis moest worden opgenomen om de balans met de diverse medicijnen weer terug te vinden. Ook dat is gelukt! Toen ik op 2 juli terug naar huis vloog, had ik de rust weer gevonden en viel met een goed gevoel weer in de armen van Brenda.

Ik had een week om de achterstallige administratie op orde te krijgen en op de 14e juli reden Brenda en ik naar de hoofdstad om daar voor het eerst een generatiegenoot van onze Nederlandse familie te ontvangen: JoseMarie arriveerde samen met Frank. Een geweldig moment waar we allen naar uitkeken!

Na een drukke dag Lusaka reden we naar een prachtige locatie in een bocht van de Kafue rivier. Midden in het Kafue Park komen we tot rust en genieten we van wat de oernatuur ons hier voorschotelt. Terwijl we luisteren naar de geluiden van de bush blijft de temperatuur aangenaam door een zwoele wind en permanente schaduw onder het simpele grasdak. Onze gastheer Chris Mc.Bride voert een felgeel gekleurd vogeltje wat kaas terwijl op de oever van de Kafue rivier een krokodil met zijn bek open ligt en enkele nijlpaarden brullend ook om aandacht vragen. Afgelopen nacht kwamen enkele leeuwen door het kamp en konden we de diepe vibraties van hun brullen van dichtbij ervaren: niet echt erg om daardoor uit je slaap te worden gewekt............ beter dan door de herrie van de stad Lusaka!
Het leven komt hier voor een paar dagen tot stilstand! Geen telefoon, geen internet, geen krant, geen radio, geen televisie, geen moderne geluiden, niets anders dan natuur, geluiden die hier al vele duizenden jaren de dienst uitmaken. Kom je hier niet tot rust, dan ligt het echt helemaal aan jezelf.
Na een paar dagen rust rijden we via de Kasempa-route naar huis. Voor JoseMarie en Frank de eerste keer: voor mij is het “routine”. Tiental keer ben ik al de twee rivieren met de pontjes overgestoken. Toch blijft het steeds weer een avontuur!

In Kasempa (na ruim 200 km zandweg) bezoeken we in het bekende Mukingi Hospital mijn “zus” (schoonzus van Brenda is hier in Zambia mijn zus!) die vanwege complicaties van suikerziekte een voet moest worden afgezet. Het gaat naar omstandigheden goed en ze was blij met ons bezoek en afleiding. En voor JoseMarie interesant om een ziekenhuis in Zambia te zien. Het reilen en zeilen is toch ietsie anders dan het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp!
Na het bezoek aan “zus” reden we naar Michael Mwaji: de gehandicapte jongen die we al bijna tien jaar steunen. Hij liet ons een stukje grond zien waar hij een klein huisje en een winkeltje op zou kunnen bouwen. Hij kan daar dan zijn kleermakerskunsten vertonen en daarbij wil hij ook kruidenierswaren verkopen. Op die manier kan hij in zijn onderhoud voorzien en gaat hij een zelfstandige toekomst tegemoet. Er is nu geld nodig om het gebouwtje te bouwen en van voorraad te voorzien.
Kasempa is het dorp waar veel hulp nodig is. Zeker voor de gehandicapte medemensen. Daarom is er door onze organisatie een paar jaar geleden een internaat voor kinderen met een handicap gebouwd. Het aantal kinderen groeit gestaag: inmiddels ruim 30! En in september komt er opnieuw een Nederlands echtpaar voor drie maanden naar dit internaat om de kinderen veel te leren en vooral te leren in zichzelf te geloven! Ad en Teja hebben dan uiteraard ook een onderkomen nodig en dat hebben we geinspecteerd. Een nieuw huis waar zij twee kamers, keuken en badkamer in kunnen gebruiken. Het hoofd van het internaat, Mr.Kakoma, heeft dat viavia geregeld. Prachtig zoals alle bouwstenen op de plek komen en dat JoseMarie en Frank daar ook getuige van kunnen zijn!

Daarna de 185 kilometer naar Solwezi, naar huis!
Vele opmerkelijke “plaatjes” onderweg. Situaties die voor mij dagelijkse kost zijn geworden, worden nu door de ogen en daarbij geplaatste opmerkingen van Frank en JoseMarie weer bijzonder! Reizen door Zambia blijft geweldig en relativerend. Daarbij blijft de jeugddroom om ooit eens een dag als Daktari door Afrika te rijden bewaarheid. Het is alleen niet bij een dag gebleven......................

Thuis worden enthousiast verwelkomd door Brenda en onze medewerkers. En een superenthousiaste Stripe: onze nieuwe hond. Een stoere boerboel.
Pas zeven weken oud en heeft al veel doorstaan. De oerdomme schrijver van dit artikel stond de tweede dag al op de kop van die kleine knuffel: nek scheef, bloed uit de neus, ooglid dicht en dus meteen een trauma! Goed, ik had direct een enorme pijn in maag en darmen, ook ik stond op de kop! Aangeslagen ben ik meteen naar de dierenarts gereden die een paar prikken antibiotica en vitaminen gaf en ook aanraadde het kleine beestje veel te masseren. Nu, twee weken later, staat zijn kop weer recht op de romp en is hij tegen mij alsof er nooit iets gebeurd is. Een stevige kanjer dus!

We gaan met mijn zus en zwager een mooie familieweek beleven.
Natuurlijk zullen we de projecten en de andere bezienswaardigheden van Solwezi bezoeken.
En terwijl wij in een levendig huis en tropische tuin van elkaar genieten, denken we ook aan de familie en de vrienden in Nederland!
Heel veel liefs,
Ronald c.s.