Lucky Me !

Telefoon én brillenkoker mét bril gestolen en toch schrijf ik “Lucky Me!”?
Het is wellicht de Afrikaanse relativering, want het had ook mijn paspoort, verblijfsvergunning, VISA-card, geld, fototoestel en nog veel meer kunnen zijn. Het gebeurde tijdens ons bezoek aan Aniek in Mwanza, Tanzania. De diefstal is ook ‘n beetje eigen schuld, want het was een drukke markt en wanneer je dan een rugtas draagt waar het hoort (op je rug dus), dan is die voor jezelf uit het zicht. Brenda, Aniek en Viola stonden vóór mij en dus hadden de dieven vrije kans om een rits open te trekken en een greep in de tas te doen. Ik had opeens zo’n gevoel van “Er is iets mis”, draaide me om en deed ook mijn rugtas los en haalde die naar voren en meteen zag ik dat er inderdaad iets mis was. Echter, ik zag niet zo snel dat er iets mis was, want paspoort, geld, fototoestel, etc…. zaten nog in dat vak. Tot ik bij zonsondergang de zonnebril voor de gewone bril wilde wisselen. Weg dus!

Dat “Lucky Me” is er ook omdat ik onwijs trots ben op de vier kinderen. De twee op het Europese continent gaan met allemaal voldoendes de finales van hun eindexamenjaar VWO en VMBO in. Begin juli verwacht ik bij twee diploma-uitreikingen opnieuw de trotse vader uit te hangen! De twee op het Afrikaanse continent geven mij een “Lucky Me”-gevoel omdat ze ook goed in hun vel zitten en relatief dichtbij zijn; zeker in de afgelopen twee weken.
Viola is met Brenda en mij mee gereisd om Aniek te bezoeken in haar tijdelijke woonplaats Musoma: in het noorden van Tanzania, bijna in Kenia. Musoma ligt aan het Victoriameer, het éen na grootste meer ter wereld! Viola was de hele reis vrolijk en sociaal en nooit aan het zeuren “Are we already there?”, “I don’t know what to do”, “Is it still far?”, “I want an ice cream!” of wat dan ook. Al de achtduizend kilometer was ze gezellig of sliep ze van vermoeidheid!

De trip naar Aniek was een groot succes. Om te zien, maar vooral te érvaren wáár zij woont, werkt, geniet, leeft! Het was bijzonder, onvergetelijk, emotioneel en nog wel wat superlatieven. We lazen en hoorden wel van Aniek dat ze het naar haar zin had, maar ja, het is toch Tanzania, en misschien wil ze ons niet ongerust maken. Nou, dat hebben we nu ervaren: niemand hoeft zich om Aniek ongerust te maken. Het is een kanjer en ik ben apentrots! Ze heeft vele vrienden en vriendinnen om zich heen, een gastgezin wat je niet beter kunt treffen en een topjob waar ze enorm van geniet. Toen we aan het strand (jaja, het leven is goed in Tanzania) zaten en een onbekende jongedame zich bij het gevarieerde gezelschap aansloot, werden we even stil toen Aniek zich aan haar voorstelde en als reactie terugkreeg “Oh, so you are the lucky one!”

De onbekende jongedame bleek een Nederlandse die voor haar studie in Same is (de plaats waar de Hillegommer Jan van Ruiten bekender is dan Johan Cruyff!) en via via andere Nederlanders kent die via via van Aniek’s stage opdracht hadden gehoord. Dus aan de andere kant van Tanzania wordt er dan over je dochter gesproken als “The Lucky One!” “Ik word gek!” dacht ik op dat strand temidden van vele mensen en een unieke zonsondergang. Aniek is nog maar net in Afrika en dan wordt dat al over haar gezegd! Feit is dat de mensen gelijk hebben, want ze is een “Lucky One”. Aniek doet onderzoek naar alle mogelijke toeristische plekken in Mara-District, wat ligt tussen Serengetti, Masai Mara en Lake Victoria. Als je nou zes maanden voor niets al die plekken af kunt, nou ja, dan kun je wel zeggen dat het een mooie job is. En wanneer je dan ook in een gastgezin komt waar je meteen thuis voelt, samen de was doet, kookt en je collega’s supermensen zijn, waarvan ééntje, Mary, vanaf de eerste dag Aniek het gevoel geeft een moeder voor haar te zijn. Aniek zei dan ook vol trots dat ze inmiddels drie vaders en drie moeders heeft!

Aniek’s meest bijzondere vriendin in Tanzania wil ik vermelden. Dat is Rebecca. Een Engelse dame van dertig, lerares van beroep, werkzaam voor een Zwitsers bedrijf en haar ouders zijn geboren en getogen in de Caribean! Een mengelmoes van reggae, Europa, Afrika en met een Cockney accent: de positieve energie spettert eraf. Zoals Aniek en Rebecca samen zijn: die hebben niemand anders nodig. Ze hebben elkaar in de eerste week Mwanza ontmoet en toen Aniek verplaatste naar Musoma wilde Rebecca persé naar haar toekomen of ze het daar in zo’n gastgezin écht wel naar haar zin kon hebben. Unieke vriendschap! En ook hoe Rebecca met Viola omging: alsof het haar zusje of lievelingsnichtje was.

We zijn nu, na de vele busritten, weer veilig thuis. En dát is óók een supergevoel: LUCKY ME! Op de weg van Lusaka naar huis hebben we ook Yentl opgehaald. Yentl is onze nieuwe viervoeter, een échte Duitse Herder. Zij is nu een half dagje bij ons en de andere drie honden beginnen al aan Yentl te wennen.

Morgen reis ik met de bus terug naar Lusaka om daar dinsdagochtend neef Pim op te halen. Die komt achttien dagen bij ons ervaringen op doen. Het worden weer een stel unieke dagen. Na Pim komt mama Mia met vriendin Iet bij ons. Ofwel, tot begin juni is het hier thuis een gezellige Hollandse boel. We vieren hier in klein gezelschap de Koninginnedag, Dag van de Arbeid (Labour Day is hier een heel belangrijke nationale vrije dag!), Bevrijdingsdag en het herdenken van de mensen die voor onze vrijheid hebben gevochten. VRIJHEID: voor mij misschien wel het belangrijkste ingrediënt voor intens geluk! Lucky me!!