IN DE KANTLIJN

Lieve lezers,
Twee weken terug ontving ik van een altijd enthousiaste lezeres (of heet ze dan een leesSTER?) een Email of het met mij wel goed gaat, want het was al zolang geleden dat ik wat op deze weblog had geschreven. Direct schreef ik haar terug dat het prima gaat, drukdruk met van alles en nog wat en dat mijn leven hier in Zambia inmiddels vol zit met gewone momenten, dingen die ik allemaal normaal vind en ja, waar ga je dan over schrijven? Zo gingen er snel mails heen en weer en besefte ik weer dat wat ik hier beleef totaal anders is dan wat in Nederland beleefd wordt. Wat ik zes jaar geleden nog bijzonder vond is nu deel van mijn leven geworden. Maak ik me dit bewust, dan heb ik vele aantekeningen in de kantlijn van mijn dagelijkse werkzaamheden. Daar gaan we met een eerste aantekening.......

Het ZIJN van voorzitter houdt niet op bij de statuten van de stichting. Er is ook veel werk "in de kantlijn".
Een goed voorbeeld is de hulp die ik bied aan een oud-werknemers en zijn familie: de kernbegrippen zijn bewustmaking en opkomen voor je rechten.

Het eerste kantlijn-verhaal:
Eind januari hoorde ik dat een oud-medewerker van ons een hersen-attack heeft gehad. Samen met onze timmerman (om te vertalen) bezoek ik de familie. Het blijkt dat onze vriend in juli 2012 op zijn werk een attack kreeg en nu totaal verlamd is. Ziekenhuis bezoeken zijn hier bijna gratis, dus dat ging goed, maar het inkomen voor het huishouden is opgedroogd. Het gezin is aan de bedelstaf!
Gelukkig had ik de vertalende timmerman bij me toen ik vroeg over de invaliditeitsuitkering (mooi scrabble woord!). Daar wisten ze niets van en begrepen het ook niet. ik besloot het op te pakken want ik wist dat wij hem geregistreerd hadden en dat wij ervoor betaalden toen hij bij ons werkte.
Daarna dus naar NAPSA (pensioenfonds) voor meer info. Inderdaad, er is recht op een uitkering maar er was al meer dan een jaar niet voor hem betaald. Terug naar het gezin en de naam van laatste werkgever opgevraagd en die bezocht. Blijkt dat er niet werd betaald! Terug naar NAPSA, formulieren ontvangen, volledig ingevuld, kopien gemaakt en ingeleverd. Nu kregen we een formulier wat moet worden ingevuld en ondertekend door drie doktoren die gezamenlijk de zieke man moeten onderzoeken. Nu, ga dát maar eens regelen! Nadat een behulpzame neef twee keer een afspraak had gemaakt en voor niets met zijn oom naar het ziekenhuis was gegaan (taxikosten namen wij voor onze rekening} ben ik er afgelopen woensdag zelf ingesprongen en wist een sociaal ingestelde dokter ervan te overtuigen dat er een dik dossier is van deze patient is en dat het voor onze vriend vermoeiend is om onnodig naar het ziekenhuis gesleept te worden. Toen ik hem zei "Heeft u wel eens een verlamde persoon van 100kg geprobeerd in een auto te tillen?" snapte de dokter wat ik bedoelde en was het eens; de drie doktoren kunnen ook onafhankelijk van elkaar tekenen.
We zijn twee maanden verder en hopenlijk is maandag 8 april de dag dat het eindelijk gebeuren mag!
Denk aan ons en steek 'n kaarsje op zodat heel binnenkort dit gezin weer een klein beetje inkomen heeft.
En dat dit een voorbeeld moge zijn voor de vele mensen die hebben betaald voor deze voorziening en onwetend zijn over hun rechten.
Dit "werk in de kantlijn" is ook van groot belang en geeft extra voldoening. Het is goed hier te wonen!

Het tweede “kantlijn-verhaal” is van gisteren: een trip naar Kasempa voor een laatst overleg met schoolbestuur en ouders over de opening van het internaat voor gehandicapte kinderen. Op onze website EIGENBENEN.NL vind je meer info over het project. Het was weer een unieke dag met de voor hier normale vertraging. Vertrek om 07.00hr werd door een gebroken V-snaar 09.00hr en met een klapband onderweg (te hard gereden om de verloren tijd in te halen) reed de bus van Holland Disabled Association uiteindelijk drie uur te laat het terrein van het internaat op.
Vele ouders, kinderen, docenten, schoolbestuur en medewerkers van het ministerie van onderwijs zaten in de schaduw van twee grote bomen te keuvelen in afwachting van ons.
Ondanks de drie uur wachten werd een hartelijke ontvangst en een super constructieve vergadering! En weer veel geleerd. Het zijn hier de ouders die het schoolgeld bepalen: dat is wettelijk zo. Dus de ouders in twee groepen ieder een prijs laten berekenen. Ook wij, samen met schoolbestuur een prijs berekend, discussie, een gemiddelde nemen, weer een discussie en toen een overeenkomst: K420.00 waarvan K50.00 in een potje komt voor fundraising profitable projects. Want dat snapten de ouders ook heel goed: hoe hou je een internaat in leven? Zorgen dat er voldoende geld is om de kinderen te voeden, goed te laten slapen en weer schoon naar school te laten gaan! Er zijn hier vele families die de internaatkosten voor hun kind niet kunnen betalen. Er is voorgesteld om te investeren in een groententuin, een kippenfarm en een maismolen en deze investering mogelijk te laten maken door een inzameling in Nederland, een bijdrage van de Zambiaanse overheid en de rest van het potje van de K50.00 bijdrage. De “armere” ouders leveren een arbeidsbijdrage in de farm die deels gefinancieerd wordt door de “rijkere” ouders, die een baan met inkomen hebben.
In de bus terug nog over gesproken met de bestuursleden van HDA. De meeste kinderen met een handicap komen uit arme families. Veelal gehandicapt geraakt door een ziekte als polio of doordat ze uit een boom zijn gevallen en een ziekenhuis te ver weg is om een been goed te zetten, of brandwonden door een val in een houtskoolvuur en de wonden niet goed behandeld, etc....
En ook voor die kinderen moet plek zijn in “ons” internaat! Dat ouders dan zelf oplossingen aandragen is prachtig!

De belangrijkste kantlijnen zijn uiteraard onze eigen kinderen en daarvan kunnen we alleen maar zeggen dat het ze alle vier goed gaat in gezondheid, studie, werk en liefde. Viola is de enige die (gelukkig nog) geen relatie heeft en het met de liefde van haar ouders “moet” doen. Zij komt vrijdag weer thuis voor een vakantie van vier weken: daar kijken we alle drie naar uit! Met Aniek, Ilya en Dion hebben we regelmatig skype contact: da’s bijna echt live contact.......je mist "alleen" de warmte, de knuffels, elkaar echt in de ogen kijken!

Dan de laatste aantekening in de kantlijn: over ons hoeft niemand zich zorgen te maken! Brenda en ik genieten van elkaar, van al wat we samen verzetten, de mensen om ons heen en de business is voldoende goed om lekker en gevarieerd eten op tafel te zetten, zo af en toe een vakantietripje te maken en ook nog te sparen voor een volgende trip naar Nederland in 2014.

Ohja, toen ik laatst op de luchthaven van Lusaka aankwam was er een prachtposter aan de wand.
ZAMBIA: a beacon of peace with friendly people! De foto staat bij dit verhaal.

Lieve betrokken mensen, geniet van dit jaargetij, de geur van narcissen en hyacinten, de frisse groene bladeren aan de bomen, de langere avonden en zo af en toe een echte cappuccino op een terrasje in de warme lentezon!
Liefs en aandacht, love and care,
Ronald

PS: kijk ook op de site ww.eigenbenen.nl