Kasempa Projects

De trip van afgelopen dagen naar Kasempa is succesvol te noemen. Buiten het feit dat het weer goed was, de rit veilig en comfortabel in onze `nieuwe` ouwe Corolla, de overnachting en gastvrijheid van Father Txus buitengewoon en dat neef Pim geleerd heeft van het échte Afrika leven in Kasempa, heeft het weer veel stof tot nadenken opgeleverd. Een kort verslag met foto´s ter toelichting.

Op donderdag 7 mei reden wij, neef Pim, twee bestuursleden van Holland Disabled Association en ik van Solwezi naar Kasempa. We waren ruim op tijd en reden daarom eerst bij Michael langs. We vonden hem met wonden aan de voeten en dat was de hoofdreden dat hij zijn looprek niet kan gebruiken: de voeten doen teveel pijn. We waren wel verrast dat het looprek én de rolstoel van Cheshire in prima staat verkeerden. Voor de spullen zorgt oma goed, maar voor Michael niet. We staan voor een raadsel. Waarom is een oma harteloos voor een kleinkind? Alleen omdat hij invalide is? We rijden terug naar het centrum op zoek naar de kliniek om verband te kopen. De zuster is gepast enthousiast over ons verhaal en biedt aan met ons mee te rijden en de familie uit te leggen hoe het verband aan te brengen en de wond te verzorgen. Medische hulp is gratis: kost dus niets! We vragen of ze alstublieft volgende week nog twee keer naar Michael wil gaan om te controleren of het goed gaat en geven haar wat geld voor de taxi. Ze vraagt om ons telefoonnummer, zodat ze ons op de hoogte kan houden. Geweldig! Nog niet een uur in Kasempa en we hebben al negatief nieuws in iets positiefs omgedraaid.
Om drie uur zou de vergadering over een mogelijk internaat voor kinderen met een handicap zijn. Michael is onze eerste gegadigde voor dit internaat: dan is hij “verlost” van zijn barbaarse oma. In Zambia is het normaal dat bijna niemand op tijd is: onze verbazing is groot. Om 15.00 uur start de vergadering en is IEDEREEN aanwezig! En geen afgevaardigden, maar beslissers! Belangrijke mensen! Plannen zijn klaar, goede antwoorden op onze vragen, structuur, begrip, kennis, etc…..  Het ziet er dus naar uit dat er in Kasempa iets van de grond gaat komen waar mensen met een handicap wat aan hebben. Helaas nog niet voor volwassenen, maar dat worden de kinderen straks vanzelf, en dan nog met een opleiding ook! Er is wel geld nodig: véél geld. Want een gebouw waar kinderen met een handicap enkele maanden achtereen verblijven heeft aanpassing nodig. Veelal duurder dan een gewoon gebouw. Ook is er meer zorg voor deze kinderen nodig dan kinderen zonder handicap. Er is allemaal aan gedacht: Ministerie van Onderwijs levert leerkrachten én zo goed als zeker betalen zij ook één internaat-ouder. Uiteraard is onze hoop ook gericht op de individuele ondersteuning van het Liliane Fonds. En dan wordt er ook gesproken over de aanleg van een groentetuin, zodat voedsel niet al te kostbaar wordt en de kinderen tegelijk iets leren over tuinbouw. Het feit dat zelfs in de schoolvakantie het hoofd van de school én de docent voor speciaal onderwijs (er is al een klasje dove leerlingen!) aan de vergadertafel zaten, geeft aan dat er veel interesse is. Ook de leidinggevenden van het Ministerie van Onderwijs en de bouwkundige van de overheid zaten aan tafel. Aan het eind van de vergadering nog op de bouwlocatie gekeken: ruimte genoeg om alle wensen in de toekomst in te vullen. Ik vertel dat ik op 10 juni voor enkele weken naar NL ga en dat het handig zou zijn wanneer ik dan een kompleet plan met begroting zou hebben om in NL te overleggen. Die datum wordt als dead-line gesteld en we hebben alle hoop dat het goed komt.
De avond en nacht hebben we doorgebracht op de missiepost van Father Jésus. Ook hij is, als mede-oprichter van de klas voor dove kinderen, betrokken bij het project. We hebben in de avond nog geëvalueerd en ons positieve gevoel is alleen maar gegroeid. Er wordt hier serieus gewerkt!
Wanneer het internaat er staat, dan komt ook mijn persoonlijke doelstelling dichterbij: Michael onafhankelijk maken! We moeten zeker weten of hij zindelijk is, zodat hij onder het mes kan voor kunstbenen en revalidatie bij de zusters van Cheshire Home. Dat kan wanneer er zorg voor hem is. We moeten geduld hebben!
De vrijdagochtend benut om nog een keer bij Michael langs te gaan, hem zeep en schoolspullen te geven. Janet, het bestuurslid van Holland Disabled in Solwezi, geeft hem onderricht hoe hij zich moet verzorgen, dat hygiëne van groot belang is en dat hij zijn stem moet laten horen. Een gehandicapte is ook een mens! Het is geweldig zoals de twee leden hun levenservaringen als stimulans voor Michael proberen over te brengen.
Nog even langsgereden bij de vrouwen in Kenjauna, die via een lening van Holland Disabled hun groentetuin maximaal willen laten produceren om hun twee invalide kinderen goed eten te geven en van de meer-opbrengst schoolgeld willen gaan betalen. Ze waren niet thuis, maar op het land aan het cultiveren. Goed nieuws! Want dat betekent dat ook hier serieus met de ondersteuning wordt omgegaan. Afgelopen jaar hebben ze zelfs een deel van de lening af kunnen lossen.
Lieve mensen, we hebben hier geduld nodig om het einddoel te behalen. Dat geduld hebben we, want we zien dat er tussendoor resultaten behaald worden: ook in kleine stapjes kan een doel bereikt worden. Dank voor al jullie support!

Love and care,
Ronald