Het wordt zo gewoon....

.....
D'r was weer even stilte van mij. Komt omdat het allemaal zo "gewoon" wordt. Ik moet me dan ook met regelmaat afvragen" Wat zal ik schrijven om mijn lezers geen saaie verhalen op te dienen."

Hier komen drie verhalen: kies of lees ze allemaal.
1: Geen zorgen op postkantoor
2: Memorial bij het graf van Priscilla
3: Taxi kapen

1: GEEN ZORGEN OP POSTKANTOOR

Op het postkantooris het weer heerlijk genieten. Ik moet er "even" zijn om uit te zoeken waarom een pakketje met speelgoed al vier maanden onderweg is?
Lieve vrienden in Nederland, wat zijn wij toch verwend met de salarisbetalingen via de bank. Daarnaast betalen we het meeste met de plasticcard en internet. Hier staan de mensen op payday, zoals vandaag, met tientallen voor het loket. Alleen bij loket 4, want loket 3 is voor postzegels (en daar staat geen rij!), loket 2 is voor verkoop van mobiele telefoons, enveloppen en versturen van paketjes (ook die mevrouw heeft maar een klant voor haar loket) en bij loket 1 ben ik meteen aan de beurt: EMS-pakketservice! De mevrouw heeft de bekende hoeveelheid bonnenboeken om zich heen liggen. Het is allemaal zo heerlijk inefficient. Het geeft wel heel veel mensen werk. Carbonpapier is voor deze beambte de uitvinding van de eeuw. Ik durf te beweren dat meer dan de helft van de Nederlandse scholieren niet weet waar ik het over heb: carbonpapier?
De service waarmee ik bediend wordt is geweldig. Eigenijk hoor ik bij loket 2 te zijn met mijn vraag, maar de dame vraagt de info bij haar collega. Die stelt mij, ondertussen haar klant ook helpend, de vraag opnieuw. Na mijn uitleg wordt er een man "van achter" geroepen. Opnieuw doe ik mijn verhaal en voordat ik het besef zijn drie mensen met mijn vraag bezig. Ik ga rustig op de bank zitten en dit verhaal schrijven. Na een minuut of tien komt de man "van achter" me vertellen dat hij weg moet en dat zijn collega het zoekwerk overneemt. Ik zie die postbeambte druk door ordners met frommelige, smoezelige papieren bladeren. De rij bij loket 4 groeit gestaag verder. Als ik 's avonds mijn ervaring aan Brenda vertel zegt ze heel relaxed dat er misschien wel mensen in de rij hebben gestaan die vandaag niet meer zijn geholpen.
Ik ben wel geholpen! Na een dik half uur zei de man dat pakket hier nog niet was gesignaleerd. Maar meneer, geen zorgen hoor, dat pakket komt wel. In Lusaka ligt namelijk een "big heap parcels from Europe". Ik geloof hem meteen en verlaat met een lachend gezicht het postkantoor. Het is de manier om hier prettig te leven!
Drie dagen later zijn we in Lusaka en uit nieuwsgierigheid loop ik daar het postkantoor binnen. Inderdaad wordt er bevestigd dat ik me geen zorgen moet maken. Het duurt ook wel zes maanden, "So please be patience, sir, it will come." zei de dame heel vriendelijk.


2: MEMORIAL PRISCILLA

Afspraken niet nakomen en dan toch het resultaat krijgen wat je wilt bereiken. Da's ook Zambia. De afspraak was duidelijk en bevestigd. Ik zou de bustrip betalen en de invaliden zouden om acht uur klaar staan, met bloemen en materiaal om het af van Priscilla weer netjes te maken. Uiteraard sta ik klaar om acht uur, samen met nog vijf invaliden. De eigenaar van de bus bel ik om kwart over acht. "De bus is onderweg en half negen is toch ook goed?", krijg ik als antwoord. Natuurlijk krijgt de man gelijk. De bus rijdt voor als de helft van de invaliden er zijn: uiteraard zonder bloemen, zonder schop, zonder hakmes, etc.... "Oh, yeah, did not thought about it..."
Om de hoek wat plastic bloemen gekocht, hakmes geleend en op weg. Een kilometer buiten het dorp zien we Gift in zijn invalidenwagentje. Naast hem "huppelt" de kreupele Amon. Beide kleermakers wordt geschreeuwd en ze komen ook aan boord. Zij kennen de man van het bedrijfje waar Gift zijn wagentje achterlaat. Na wat gedoe over en weer komt hun vriend aan met een schop en een haks. Ook weer geregeld!
Twee kilometer verder wordt er weer geschreeuwd. Een paar invaliden hebben kapper Mike in een uit tegemoet rijdende minibus gezien. Beide bussen stoppen vijftig meter van elkaar en ook Mike stapt in.
De begraafplaats ligt achteraf. De weg er naar toe is in de regentijd geheel vernield. De bus komt sommige gaten met moeite door. Iets over negenen komen we aan bij een grote groene vlakte met dicht struikgewas en vele jonge bomen. Het blijkt de begraafplaats. Dat is te zien aan een honderdtal graven die van de laatste maanden zijn. Vele kunststof bloemen zijn in de heuveltjes rode aarde gestoken. Hoe ver we komen, hoe dichter het struikgewas. Door de vijf maanden regentijd is alles overwoekerd. De schop, hakmes en "slasher" zijn niet voor de grap meegenomen. De meest luie invaliden, Mike,Mark en Richard tonen zich hier vande geheel andere kant. Ze slaan zich met forse kracht door het hoge gras. Precies bij Priscilla's graf komen we uit. De kunststof bloemen die een jaar geleden tijdens de begravenis zijn neergezet staan in een vale kleur op het graf: ze staan er nog wel! Rondom het graf wordt met verenigde arbeid het onkruid opgeruimd. Uiteraard met respect voor de naastgelegen graven.
Als alles netjes is begint Gift te bidden om daarna iedereen om de beurt een gebed te laten zeggen. Daarna wordt er gezongen en als laatste krijgen Brenda en ik het woord. We benadrukken de vriendschap die we met elkaar hebben. We moeten blij zijn dat wij Priscilla en ook Henk en Violet in onze vriendenkring hebben gehad. Zij zijn ons voorgegaan en wij moeten hun kracht gebruiken om samen ons project te laten slagen.
Ieder van ons zet een bloem op het graf en zingen nog een keer het mooie tweetalige lied "There must be a reason for dying" voordat we door emoties overmand weer in de bus stappen. Zingend komen we weer bij het "Holland" complex waarna we weer met een goed gevoel overgaan tot de orde van de dag.


3: TAXI "KAPEN"

Koninginnedag vier ik dit jaar in de tuin van de Nederlandse ambassadeur in Lusaka. Beetje decadent en tegelijk heel prettig en relaxed. Veel gelijkgestemden en Hugo en ik hebben eigenlijk maar een doel: Goedkoop transport van de Mukwa-stoelen naar Nederland! Dus tussen de honderden gasten op zoek naar exporterende landgenoten. Via de contacten met de ambassade was dat sneller geregeld dan we gedacht hadden. Via de vice-ambassadeur en een iT-pionier, die in de kleinste en ver weg gelegen dorpjes internet wil brengen, komen we in gesprek met een rozenkweker. Opnieuw een aardige man met veel ondernemersgeest. Hij vertelt ons dat rozen altijd met luchtvracht gaan en dat dat voor houten stoelen te duur is. Hij adviseert ons contact te zoeken met een koffieboer. "Die loopt hier ook, ik heb hem gezien", zegt ie."Vraag maar naar Willem Lublinkhof, iedereen kent hem." Dat blijkt ook wel, want zelfs ik ken hem, zeg ik tegen Hugo. “Dat is een man die uit Losser komt en een jeugdvriend is van mijn vriendin Harriet.” “Natuurlijk…….”, zegt Hugo, “wat kun jij toch altijd verhalen verzinnen, man!”
Als we Willem eindelijk ontmoeten blijkt dat ik gelijk heb. Ik doe Willem meteen de groeten van Harriet: hij is eerst verbaasd en uit het veld geslagen. Enkele seconden later is hij enthousiast en vindt hij het geweldig. Hugo begrijpt er niets meer van.
Hierdoor is het ijs in een keer gebroken en na een uur praten wordt besloten dat Hugo en Vivianne met de familie Lublinkhof meerijden naar hun koffiefarm op tachtig kilometer van Lusaka om het transport van de stoelen te regelen. Brenda en ik moeten weer terug naar Solwezi, dus blijven wij achter in ons guesthouse. Daar zijn nog enkele Nederlanders en die willen nog wel naar de After-Party, tien kilometer buiten Lusaka. We zijn met z'n zessen: past niet in de taxi en twee taxi's is te duur (de andere Hollanders zijn jonge studenten die hier stage lopen). Ik heb het lumineuze idee om tegen de taxichauffeur te zeggen dat ik ook kan rijden en dat hij dan aan bar van ons guesthouse een paar biertjes kan drinken. Vol ongeloof kijkt hij me aan en de vier studenten en Brenda lachen zich een kriek. Als ik hem het geld voor de enkele reis geef plus de kwacha's voor twee biertjes geeft hij mij de autosleutels met de vraag: "What time are you back tomorrow?" Tegen twee uur, zeg ik en hij verdwijnt door de poort op weg naar zijn biertjes. Vol ongeloof en tien kilometer lang hard lachend rijden we in de "gekaapte" taxi naar de party. Wat zich daar op dat landgoed afspeelde daar kan ik een boek over schrijven. Moe van het dansen, praten, eten en vooral lachen geven we om exact twee uur de sleutels terug aan de taxichauffeur! Een onvergetelijke belevenis!

Hoezo wordt het gewoon in Zambia?



Surf ook naar www.eigenbenen.nl