Lusaka

Zoals eerder aangegeven is het niet op de juiste volgorde. Hierbij het begin van de reis tot aan gisteren.

========================

En daar gaan we dan: precies op tijd verlaat het vliegtuig de startbaan. Het zal wel de laatste keer zijn in deze twee maanden dat er iets op tijd gaat. Ik heb er zelf voor gekozen: klagen doe ik dan ook niet. Het is een pure gedachte, gebaseerd op ervaringen in het verleden.
Tijd is vanaf nu niet meer belangrijk. Woorden als "wachten" en "afstand" zijn onbekende woorden in de kikaonde taal die in Solwezi wordt gesproken. Als je je daaraan aanpast is het leven simpel en zonder stress.
We wachten nu wel op de luchthaven van Nairobi: ik denk dat ze wat moeite hebben om onze zware bagage, waaronder de voorbeeld-stoelen van ons project "Mukwa", over te laden. Hugo en ik hebben net doorgesproken wat we in de komende dagen gaan doen: in ieder geval een interessante meeting met de minister van "Forest". Voor mij een geheel nieuwe branche; er wachten mij dan ook weer vele leermomenten.
Nog even terug naar het vertrek op Schiphol: dat was best emotioneel. Uiteraard door mijn privé omstandigheden in combinatie met de lengte van de trip. Ook mijn moeder heeft het moeilijk met mijn vertrek. Op afstand zal ik in gedachten met mama in contact blijven om haar het gevoel te geven dat ik toch dichtbij ben.
Ik krijg van mama een brief mee die ik op 10 kilometer hoogte mag openen. Dat doe ik dan ook. Lief van mama: er staat een link in met de reis die papa en mama in 1992 naar Zambia hebben gemaakt. Ik merk dat mijn emotie wat traanvocht produceert. Het is een heerlijk gevoel als je weet dat je moeder je zo waardeert. Dankjewel mam!
Nu alweer in de taxi na een bezoek aan Mr Mojo; selfmade man van 65 die een leuk timmerbedrijfje heeft. Zoals gebruikelijk in Afrika is het een grote bende van oude, roestige, buiten gebruik zijnde machines. Als je hier tweeduizend euro meeneemt kan hij weer nieuwe zagen, boren en lagers kopen en produktie maken. Waarom sparen ze dat niet van de huidige opbrengst? Deze vraag blijft je achtervolgen in dit werelddeel.
Hoewel, na een bezoek aan Mukutasha Enterprise weten we dat het anders kan. Onder leiding van de Indier mister Jayesh Patel staat hier een superschoon, prima georganiseerd bedrijf waar ALLE machines werken! Hier kunnen alleen de happy-few van Zambia kopen. Een deur is ruim vier keer zo duur dan op de markt. Maar wel superkwaliteit! Na het kappen van de bomen heeft hij tot het eindproduct alles in eigen hand. Alleen dan kan hij kwaliteit leveren!
Een bezoek aan de lokale houtmarkt Buseko is bijzonder interessant.Tussen de mist van dwarrelend zaagsel en stof liggen grote stapels hout. Vele soorten en maten: van halve bomen tot dunne plankjes. Hugo laat me de grote verschillen in kwaliteit zien. De wijze van zagen en drogen is van groot belang. Een dronken jongeman wil met alle geweld een offerte maken. Wij zijn meer geïnteresseerd in een goed gesprek met de invalide timmerman Harry Zulu; de naam is niet verzonnen! Harry is door polio gehandicapt en verdient wat door houten deuren te verfraaien met graveringen. We zijn onder de indruk van zijn plezierige wijze van communiceren. Wie weet wat we voor hem kunnen doen.
Al met al was de eerste dag al nuttig voor het Mukwa-project.
Terug in Chachacha-guesthouse wacht de volgende verrassing: Brenda! Overlopend van enthousiasme praten we honderduit tijdens een biertje op het terras.
Na een goede nachtrust, echt waar, en een stevig en lekker ontbijt (ook dat kan Brenda) brengen we Brenda naar de bus en gaan wij verder met het onderzoek voor het Mukwa project. Eerst naar Ministry of Forest. Het blijft lachen: als je de entree, gang en trapgat ziet snap je niet dat onze overheidsgebouwen steeds van nieuwe inventaris moeten worden voorzien. Versleten traptreden, afgebladderde verf, kale tapijten, scheve bureaus en dikke fauteuils met de meest afgrijselijke patronen. En bovenal vriendelijke en behulpzame mensen. Ik vroeg naar een toilet en gelijk liep er iemand mee naar een hogere verdieping, er werd op een van de vele deuren geklopt en om een sleutel gevraagd. Vervolgens een paar deuren verder de deur van het slot gehaald, en ja hoor, daar was een schoon toilet. Deze kennis kwam 'smiddag weer van pas toen we weer een plaspauze moesten houden: nu zonder hulp sleutel gehaald en van het toilet van het ministerie gebruik gemaakt. In de tussentijd hebben we ons ook nuttig gemaakt met een bezoek aan de heer Jan Waltmans, plaatsvervangend ambassadeur van Nederland, en aan de winkelketen Game om een nieuwe fiets te kopen. Dit keer kies ik voor kwaliteit en koop een Raleigh met geveerde voorvork. Tevens een kort bezoek aan een grote houthandel (die geen mukwa blijkt te hebben) en aan het Investment Center en een afspraak gemaakt voor morgenochtend.
De manager van de houthandel is bijzonder behulpzaam en geeft ons adressen van houthandel en houtzagerijen in Kitwe. Hij belt met een van die bedrijven en geeft de hoorn aan Hugo zodat we ook daar een afspraak maken voor volgende week woensdag. Dan gaan we een paar dagen in de Copperbelt de markt verkennen.
Na deze drukke werkdag laten we ons door taxichauffeur James afzetten in het centrum van Lusaka. Kunnen we nog wat internetten en banjeren langs de vele stalletjes waar je werkelijk van alles tegenkomt. Patrick en Jos zullen straks hun ogen uitkijken!
James biedt aan om mijn fiets op te halen. Ik heb namelijk opdracht gegeven aan de winkel om hem heeeel goed te verpakken. Dan kon ik de fiets aan het einde van de dag ophalen. Bijzonder aardig van James. Maar ook begrijpelijk; hij had de hele dag aan ons een goede klant. Prima plan: ik geef James de papieren mee en hij brengt de fiets naar de lodge. Ja,dat dacht je zeker? Bij aankomst later op de avond uiteraard geen fiets, geen briefje, niets! Opgelicht!? "Rustig blijven, Ronald, want je hebt geen zekerheid. Misschien was de fiets nog niet klaar?" Toch blijft in het achterhoofd de oplichting hangen. Ik slaap goed, tot ik om vier uur wakker schrik en daarna niet meer in slaap val. Wat dom om een dure fiets aan een taxichauffeur over te laten. Moet ik straks nog een fiets kopen! Ik heb om negen uur een afspraak op het Investment Center. Om me wat af te reageren ga ik die paar kilometer lekker lopen. Eerst langs de receptie en info vragen over taxichauffeur James. "Oh", zegt Bridget, "dat is zo een aardige man. Hij heeft jouw fiets netjes in de afgesloten bergruimte gezet zodat die zeker niet gestolen kon worden!" ik kon haar wel zoenen, zo blij was ik. Maar ja, dat is hier in Zambia tegen alle gebruiken in. Een vrouw zoen je niet in het openbaar!
Neuriënd en met blijde tred liep ik naar het ZIC. Daar werd ik ook weer prima geholpen. Opnieuw voel ik me gelukkig in Zambia. Het barst van de aardige mensen. Dat is ook Hugo opgevallen. Als je de mensen relaxed en met respect tegemoet treed, dan gaan alle deuren open. Feit blijft dat je ook vaak moet doorvragen, maar dat onbegrip heb je soms ook in Nederland.
Samen met Hugo weer enkele goede contacten gelegd. We hebben stapels documenten en bladzijdes vol met namen en telefoonnummers. De meubels produceren zal makkelijker zijn dan de spullen het land uitkrijgen. we moeten aantonen dat de bomen legaal gekapt zijn, dat er geen buitenlandse producten worden toegevoegd, dat er geen insecten of schimmel in het hout zit, hoe de belasting betaald wordt, etc.... Als ons hoofd overloopt van de info gaan we naar het busstation om een kaartje te kopen voor onszelf en voor de fiets. Die moeten we al 's avonds brengen zodat die in het ruim gaat. Weer een slapeloze nacht om me af te vragen of de fiets werkelijk in Solwezi gaat aankomen!
Morgenmiddag weten we het! En de wekker op drie uur 's nachts instellen, want de bus gaat al om 4.30 uur rijden!!