NIETIG ZIJN

Lieve vrienden, vriendinnen,
Zittend op de veranda, de avond is net gevallen, het onweer komt zowel van zuid-oost als van noord-oost op ons afzetten, bliksems zijn er bijna continue alsof de starters van twee TL-balken problemen hebben, en zorgen voor spectakel. Het doet me denken aan bijna twee jaar geleden toen dochter Aniek en onze vriend John (Vink) hier waren en we met z’n allen op de fundering van ons nieuwe huis het schouwspel van bliksemlicht gadesloegen. Ook nu weer is het uniek om op twee plekken onweer te zien met een continue lichten en zo af en toe een donderslag. De regen blijft nog even uit, maar hangt voelbaar dreigend in de lucht. Kijkend naar dit prachtig stuk natuur dwalen gedachten af: Wat doe ik hier? Wat is de reden van ons bestaan? Wat ben ik een gelukkig mens! Hoe nietig is een mens in verhouding tot natuurgeweld!
En hoeveel kunnen we als mens voor een ander betekenen. Meteen zijn mijn gedachten bij de tiener Gift, die na een aanrijding tien jaar geleden doof werd en eind 2010 in enkele weken tijd ook nog eens blind werd. Hij is nu in Mazabuka op een speciale school (opgericht en geleid door een Oostenrijkse dame) en wacht op een operatie in Lusaka. Een kundig chirurg uit Kenia kon na een onderzoek vaststellen dat er wellicht iets aan de handicaps van Gift te doen is. De oorzaak schijnt een soort van tumor in zijn hersenen te zijn. Met steun van enkele vrienden in Nederland kunnen we de operatie en de reiskosten van twee familieleden van Gift bekostigen: dank jullie wel!!
En ja........... we zijn een paar dagen verder.........ik heb het voorgaande op woensdagavond geschreven en nu is het zondag en is het een trieste dag, emotioneel. Ik ben net terug van overleg met Nigeol, de voorzitter van HDA. Er is namelijk nieuws over Gift: en geen goed nieuws. Zijn vader was al ruim een week bij hem in Mazabuka en heeft de Oostenrijkse dame bedreigt en geregeld dat hij geld van haar kreeg om samen met Gift terug te reizen naar Solwezi en daar een traditionele dokter te bezoeken waar hij meer vertrouwen in heeft dan een operatie in een echt ziekenhuis. Hoever gaat het recht van een kind van 18 jaar jong om zelf beslissingen te nemen over zijn eigen leven? Gift heeft zoveel respect voor zijn vader dat hij doet wat hem opgedragen wordt. Na zoveel mooie momenten is dit een tegenslag. Ook Nigeol en bestuur van HDA zijn “out-of-order”. Vol onbegrip dat een ouder dit zijn kind aan kan doen. De bestuursleden hebben allemaal een handicap (in rolstoel, geen benen, verlamd onderlichaam, etc....) en weten wat het is om te leven met een beperking. Ze hebben geprobeerd op de vader van Gift in te praten: zonder succes. De enige hoop is nu dat de traditionele dokter een wonder verricht!

Het leven gaat door, en ik blijf doorgaan in mijn rol als Adviseur van de HDA. Volgende week ga ik met het bestuur van Holland Disabled Association naar Kasempa om de voortgang te zien van het project “Internaat voor kinderen met handicap”. Het bestuur heeft ook geregeld dat we de Chief bezoeken om op die manier ervoor te zorgen dat de “tam-tam” over het speciale internaat doordringt tot in de ver weg gelegen dorpjes: Kasempa district is meer dan 200km in diameter en er wonen honderden kinderen met handicaps!

Dat het bestuur van HDA sterker wordt blijkt ook uit een samenwerkingsverband met de stichting “Kwasha Mukwenu” van de Amerikaanse jongedame Katherina. Zij verkoopt in USA handgemaakte artikelen uit Zambia en nu maken de kleermakers van HDA tassen met traditionele print en die worden verhandeld naar USA. Er zijn er al ruim honderd verstuurd!

Een volgend mooi moment speelde zich gisteren af, rondom ons nieuwe huis en in de tuin. Het kerkkoor van de Katholieke Kathedraal van Solwezi zong en danste hier om de nieuwe DVD op te nemen. Het voelde echt alsof ons huis een soort van ingezegend werd. Mooie teksten over wat God en Jesus allemaal voor ons betekenen en voor ons doen, ons liefhebben, etc.... En heus, de Zambianen kunnen zingen met passie, niet een beetje murmelend, maar voluit galmend! En dat klinkt dubbel in een nog leeg in aanbouw zijnde betonnen kolos!

Nu ga ik m’n spullen bij elkaar vergaren, container water in de auto, wat appels, ananas en een restje zoete-aardappel-taart en morgenvroeg op weg naar Lusaka om daar woensdag en donderdag inkopen te doen. Vrijdag weer thuis. En vanavond bij Ome Harry (in Kitwe) op de borrel en blijf daar bij de Franciscanen overnachten, zodat ik morgen gezegd de trip naar de hoofdstad vervolg. Daar schijnt nog altijd veel versiering te hangen naar aanleiding van het Kampioenschap van Afrika. Dat was ook een memorabel moment in de afgelopen weken. Gaaf ook, want er is heel veel ORANJE in de kleuren van het Zambiaanse voetbalteam! Geeft een echt HOLLAND gevoel!

Lieve mensen, ik ga een paar foto’s bijsluiten en wens jullie een leuke week!
Houdoe, dag, bye, liefs,
Ronald