Michael "stapje" verder.

Lieve lezers van het "Eigen benen" nieuws,
Iedereen weet over wie ik het heb als ik de naam Michael noem. Het is niet Schumacher of Jackson. Het is de invalide jongen uit Kasempa.
En iedereen weet dan ook waar ik het over heb. De titel zegt het al "Michael stapje verder". Michael kan alleen kruipen en heeft geen controle over plassen en poepen.
Hij kruipt al tien jaar: zijn hele leven! Beide ouders zijn al lang geleden overleden aan de ziekte die half Afrika uitroeit. Michael leeft bij zijn oma. De twee zussen van zijn overleden moeder kijken ook niet naar hem om. Via David, zelf door een ernstig ongeluk in een rolstoel beland, zijn wij een jaar geleden Michael op het spoor gekomen. Nu eindelijk is het groene licht gegeven: hij kan naar het universiteitsziekenhuis in Lusaka om te onderzoeken hoe hij geholpen kan worden, op weg naar een menswaardig bestaan.
Ik wil de "Eigen Benen" geinteresseerden graag bijpraten. Michael kan naar Lusaka: de artsen zijn er klaar voor. De fondsen voor reis en verblijf zijn via vrienden in Nederland bij elkaar gebracht, en gisteren is er zelfs door Social Welfare in Kasempa nog een bijdrage in de transportkosten gedaan. Zo doet ook de overheid toch nog iets voor de grote groep invaliden. Maar hij kan natuurlijk niet alleen naar Lusaka: twee dagen reizen en achthonderd kilometer met de bus. Zijn oma en zussen willen niet mee. Wij kunnen ons dat niet voorstellen, maar ze zijn bang! Bang voor de grote onbekende stad. Zij zijn de provincie nog nooit uit geweest! Hebben nog nooit een stoplicht of zebrapad gezien! Ook nooit een gebouw met een tweede verdieping.
David wil wel mee, maar ja, zelf in een rolstoel en dan een tiener optillen en begeleiden die zelf ook in een rolstoel zit? Onmogelijk! Gelukkig heeft David veel vrienden en een ervan wil zich graag inzetten om Michael een beter leven te geven.
Gisteren zijn ze in Solwezi aangekomen. Een nacht in "ons" Holland Guesthouse verblijven en dan de rechtstreekse bus naar Lusaka. Samen met Brenda, Viola en haar vriendin Sheila hebben we Michael op zijn gemak gesteld. Op de foto zie je hoe we dat hebben gedaan. Zelfs ons puppy Scooby was mee om de sfeer te ontspannen. Michael zit gespannen in het Nederlandse oranje T-shirt. Was net gewassen door de vriend van David, moest toen van de spanning toch ook nog even poepen, dus opnieuw onder de douche. Brenda en ik hebben in de supermarkt de grootste luiers gekocht en nog wat zeep, dettol, etc….. om de trip voor David en zijn vriend zo prettig mogelijk te maken.
Maandag wacht Michael dan de spannende ontmoeting met de artsen in het U.H.L.
Lieve mensen, kruis al je vingers, doe al de kaarsen aan, zeg de gebeden, doe al wat in je vermogen ligt om kracht en doorzetting naar Michael te sturen én wijsheid naar de artsen. Laat het lukken! De dag vóór mijn vertrek naar Nederland hoop ik dat we Michael nog in het ziekenhuis in Lusaka zien. Dát zou namelijk positief zijn!Michael wacht na een positief onderzoek nog heel wat operaties voordat hij zich met krukken kan voortbewegen op weg naar een "Eigen Benen" bestaan.
Bedankt voor alle steun: ik hou jullie op de hoogte!