REIZEN IN AFRIKA

........even een dikke week terug...

Binnen 24 uur vlieg je naar de andere kant van de wereld, in 6 weken loop je de voetreis naar Rome, binnen 2 dagen rij je met de auto van Amsterdam naar Gibraltar, in een half uur fiets je van Hillegom naar Haarlem en in twee tot vier dagen reis je met de trein de 1680 kilometer van Kapiri (Zambia) naar Dar-Es-Salaam!
Vorig jaar nam de trip exact 48 uur in beslag en reed de trein exact op tijd. Helaas werden we toen verrast door een bezoek van professionele dieven die al onze spullen met iets van waarde meenamen. Nu bracht de reis ons andere ervaringen. Het feit dat je nadenkt over wat de minst prettige ervaring is, geeft aan dat diefstal op een vakantiereis niet het vervelendste is wat je kan overkomen.
Onze ervaringen op deze reis zijn de vertragingen. Weet je wat een Afrikaan antwoord op je vraag "When do we leave?" Standaard zal iedereen zeggen: "Any time from now, sir."
Beleefd, maar je weet nog niets.
Vier uur in de middag zou de trein vertrekken. Zonder enige aankondiging wordt het vijf uur later. Onderweg moet de lokomotief zes keer worden afgekoppeld voor kleine reparaties. Die lopen uiteen van een half uur tot twee uur! En ook dit weer zonder enige aankondiging en op iedere vraag die je stelt krijg je een zo vaag mogelijk antwoord.
Wanneer we op de derde dag om 14.00 uur in Ifakawa arriveren (nog 7 uur van Dar!) blijft de trein verdacht lang staan. We vragen aan de purser wat er loos is. "Oh, just have to wait for a lugage train." Uiteraard willen we iets meer duidelijkheid en vragen wanneer die trein dan over dat ene spoortje langs zal komen. "Not before seventeen, sir." Dat houdt in dat we rond middernacht Dar-Es-Salaam zullen bereiken (uurtje of twaalf later dan het reisschema aangeeft) en óók dat we in het donker door het wildpark zullen rijden. Geen giraffen, helaas! Ik besluit om de omgeving van het stationnetje te verkennen, vragen naar de bekende onbekende weg naar Dar-Es-Salaam. Ik stel vragen als: Is er hier een bus naar Dar? Rijdt die sneller? Wat kost het? Etc.... De antwoorden zijn zoals verwacht. Er is een bus, die is iets duurder maar sneller. Alleen rijden er op dit tijdstip geen bussen meer en als ze er zouden zijn dan zijn ze alleen maar sneller als ze onderweg geen pech of ongelukken krijgen. Snap je?!
Plotseling een rinkelende bel, fluitende lokomotief, hollende mensen en gaat toch opeens de trein rijden: het is 15.00 uur. Dus toch in het licht door het wildpark.
Na drie kwartier bereiken we het volgende station. Daar staan nog enkele treinen te wachten: opnieuw een slecht teken. Jawel, er wordt gezegd dat we hier minstens een uur blijven staan. Dus toch in het donker door het wildpark. Gaaf hoor, hoe je hier écht gedwongen wordt in het NU te leven! Stel je van de toekomst nog niets voor: het kan dan eigenlijk alleen maar meevallen!
Geeft niks, ik ga gewoon wat koffie maken. In de thermoskan, die we na de lunch hebben achtergehouden, zit nog heet water en oploskoffie hebben we in de bagage. Nu alleen nog suiker. Naar de restauratiewagon en vriendelijk om suiker vragen.
"No sir, sugar finished."
Ik zeg dat ik dat niet kan geloven: als iemand thee besteld moet er toch ook suiker zijn.
"Did you order tea?"
"Nee", antwoord ik, "want ik hoef alleen maar suiker. Maar ik wil wel betalen voor de suiker." (want ik snap wel waar de schoen wringt)
"No sir, sugar goes only with tea or coffee."
Ik loop met mijn vriendelijkste gezicht naar de chef en vraag hem of ik misschien, alstublieft een beetje suiker kan krijgen.
"No sir, sugar goes only with tea or coffee." Wáár heb ik dat eerder gehoord. Ik vertel hem dat het gezien alle vertragingen misschien wel 's klantvriendelijk kan zijn als er een "yes" zou kunnen zijn op mijn verzoek. Vriendelijk praten we over de huisregels en uiteindelijk bestel ik bij hem een kop thee met suiker en dan zonder de thee. Hij denkt nu echt dat er een heel domme man tegenover hem zit waarmee niet te praten valt. Hij roept een van de bedienden en geeft hem in de Bemba-taal een order. Hij komt terug met een potje met suiker en zet het voor mij neer. Ik neem een schep, roer het door mijn beker koffie en vraag hoeveel ik moet betalen.
"Is that all?" krijg ik als antwoord.
"Ja" is mijn antwoord en hij kijkt me nog altijd aan of ik van een andere planeet kom.
"Than it's OK!"
Met een bedankje en glimlach verlaat ik de restauratie om te bulderen van het lachen als ik in de coupé terugkeer. "Jaja, ook de trein in Tanzania is Afrika!" Humor en vertraging gaan hand-in-hand!
Tegen 20.00 uur zet de trein zich pas weer in beweging. Drinkwater hebben we nog voldoende, dus van de dorst komen we niet om. Het zal me benieuwen wat we nog meer beleven in de komende uren. Het is wel veel waar voor je geld! Hoewel, misschien moeten we wel bijbetalen voor de vele extra reisuren?
Na het avondeten gaan we lekker slapen en zien wel wanneer we uit onze slaap worden gehaald.
Het is 02.15 uur als de ruim vierhonderd meter lange trein in het station van Dar-Es-Salaam voor de laatste keer stopt. Veertien uur later dan het schema aangeeft! Gelukkig hebben we Brenda bij ons: zij weet een goedkoop hotel in het midden van de stad. De taxchauffeur weet niet eens waar het is: zó onbekend is het! In het pikkedonker, want door de regen is al het electra in de stad uitgevallen, weet Brenda toch het hotel te vinden. Knap, want de voorzijde is niet breder dan twee meter! Het is onwijs luguber: we moeten via een poortje en door een hele gore gang vol met ouwe zooi naar een trapportaal. En dat allemaal in het donker met een klein beetje licht van een zaklampje van Dorine.
Er zijn twee kamers vrij en vriendelijk worden we met kaarslicht naar de kamers gebracht. De kaars wordt met wat kaarsvet op een tafeltje geplakt, zodat we in een romantische sfeer de enerverende reis kunnen afsluiten.
Heus waar: het zal niet de laatste keer zijn dat ik deze treinreis maak. Het blijft uniek en ik word steeds relaxter als het goed tegenzit. Iedereen zou het een keer moeten ervaren!