Meer ontwikkeling in Zambia

Vorige week vertelde oom Harry me dat er vrienden uit Nederland zouden komen en dat hij met hen Mwinilunga en Ikelenge zou bezoeken. Hij zou het leuk vinden als ik mee zou rijden zodat we met vier Nederlanders in de auto (nog) meer aanspraak op elkaar zouden hebben. Ik gaf gehoor aan zijn uitnodiging en het werden drie topdagen. De vrienden blijken Anke en Rudi Thomas. Rudi heeft begin jaren zeventig in Mwinilunga leiding gegeven aan een proefstation voor de ananasteelt. Anke bezocht in die jaren haar zus die ontwikkelingswerk in Kasempa deed. Tijdens dat bezoek hebben Anke en Rudi elkaar bij toeval in Solwezi ontmoet en sloeg de vonk daar over. Net als bij Evelien en Greg, Catherine en Kees en bij Brenda en mezelf blijkt Solwezi een bakermat voor liefdesrelaties!
Rudi en Anke reizen vijf weken door Afrika en willen graag weer naar de plekken waar ze vijfendertig jaar geleden als jonge twintigers geweest zijn. Vanaf het eerste moment is het alsof we elkaar al jaren kennen en komen vele onderwerpen aan de orde. Na ruim zes uur rijden komen we in Mwinilunga, op 1400 meter hoogte gelegen aan de Lunga rivier en vlak bij Kongo. Het bezoek aan het huis waar Rudi ruim twee jaar heeft gewoond maakt diepe indruk: de emoties zijn zichtbaar én voelbaar! Wanneer we een half uur later het proefstation bezoeken lopen de rillingen over ons lijf en wel in positieve zin! Alles staat er nog zoals Rudi het toen gebouwd heeft. En het is nog in gebruik ook: nu als technisch opleidingscentrum. De vroegere werkplaats is omgebouwd tot praktijklokaal. Op de smeerput staat een deels gedemonteerde auto die dienst doet als studie-object. Fantastisch dat alle gebouwen na ruim 35 jaar nog steeds nuttig gebruikt worden!
Bijna vol ongeloof vervolgen we onze weg naar Ikelenge. Daar gaat het ongeloof gewoon verder. Ik heb het al eerder meegemaakt: Rudi en Anke nog niet. Overal waar we langs hutjes rijden wordt Oom Harry toegejuicht en het galmt door de bush "Fáááther Pioooooo", "Shikenu mwani mwani mwani shikenu shikenuuuuuuuu" en zo door vele tientallen mensen die Oom Harry al decennia lang kennen en van wie er zelfs ook door Oom Harry gedoopt zijn en gesponserd. Rudi en Anke móéten het wel geloven, want ze zijn er zelf bij. Het blijft bijzonder hoe blij de mensen hier zijn met bijna niets en de auto met vier blanken zal in deze dorpjes een week lang het belangrijkste gesprek zijn.
Uiteraard bezoeken we de kerk, is er nog een trouwerij op zaterdag en gaan we op visite bij Joe en Theresa. Het échte hoogtepunt van de trip is een bezoek aan de "Hydro", zoals dat hier kortweg genoemd wordt. Iedereen zal wel weten dat de Victoria Waterval in de Zambezi ligt. Niet iedereen weet dat de bron van dit zevende wereldwonder vlak bij Ikelenge ligt. En heus waar, op nog geen vijftig kilometer van deze bron is de rivier al zo aangezwollen dat er nu een electriciteitscentrale gebouwd wordt. Het is een privé-initiatief van een geboren blanke Zambiaan. Via al zijn contacten heeft hij vele miljoenen dollars bij elkaar gekregen en wat er nu staat is écht ongelooflijk. Waar voorheen alleen water naar beneden stroomde en waar je heerlijk kon zwemmen is nu met vele duizenden zakken cement een heuse electriciteitscentrale gebouwd. Vele tientallen trucks met duizenden zakken cement, tonnen aan staal, turbines, kabels, grote buizen en wat al niet meer zijn over een hobbelig pad gereden tot meer dan duizend kilometer van de hoofdstad. Nog drie maanden en er komt electriciteit uit de Duitse dynamo. Want voor maximale betrouwbaarheid zijn de turbine, reductiebak en dynamo in Duitsland besteld. In Ikelenge, waar Oom Harry ruim dertig jaar zonder electra heeft gewerkt zal nu binnenkort de wereld veranderen. Televisies, koelkasten, kooktoestellen, DVD's, en alles wat wij in Nederland gewoon vinden zullen nu binnenkort ook in deze uithoek van de wereld in werking zijn. Goed of niet goed? Dat is weer een andere discussie. Ik lees het wel wat jullie ervan vinden……….
Na drie enerverende dagen kwamen we weer terug in Solwezi: de stad waar het allemaal gebeurd!! Kijk maar op de foto!

De persoonlijke ontwikkeling gaat ook door. Ik word steeds meer Zambiaan en verbaas me niet meer over mensen die niets doen terwijl ik aan een balie sta te wachten. Blijf rustig wachten, wordt bijna nooit meer boos, ben relaxed en vind het niet eens meer erg als de leverancier van onze auto voor de zevende keer zegt: "Next week it will be here………"
Love and care,
Ronald