Spijkers met koppen!

WOENSDAG 12 Oktober

Ja, daar zit je dan op een stoeprand in het enige plekje schaduw wat er om half negen 's morgens in Solwezi vinden is. Ik had hier helemaal niet moeten zitten: dr. Shamulenge zou hier om acht uur zijn om me op te halen zodat we samen naar een stapel "mudblocks" zouden gaan kijken. Deze stapel is van de invalide Gift Kahangu en hij zegt dat het veel geld kan opbrengen. Dat willen wij zeker weten, want Gift moet onze stichting veel geld terug betalen. Wat leer ik weer veel deze reis. De Zambianen zijn net mensen zoals elders in de wereld. Geef ze teveel vrijheid met geld en ze gaan stelen. Ze kunnen de weelde niet dragen. Zo ook Gift, de penningmeester van de club invaliden. Uiteraard is er een bestuur en een tiental leden die hem horen te controleren. Maar ja, met een zooi goede smoezen kun je zaak goed rekken. Door de nationale invalidenbond erbij te betrekken proberen we de zaak "intern" op te lossen. Vooral de andere invaliden leren er veel van: dat is dan weer het goede van de narigheid. En ik probeer toch steeds het positieve eruit te halen. Met de hulp van John Vink gaat het straks in een sneltreinvaat: dat voel ik aankomen. We zijn dichtbij een oplossing. Daar is'tie dan: bijna een uur te laat. Excuses, want er was een brandstofprobleempje en hij had geen "talktime" meer op zijn telefoon om mij in te seinen.
En zoals altijd, heeft alles een reden. We praten wat met elkaar, keuren de stapel stenen goed, maken een afspraak voor 's middags en dan komt alles in een stroomversnelling.
Het wordt nu tijd dat John komt: dan kunnen we spijkers met koppen slaan. Want samen met John en de andere bestuursleden van de "Zambiaanse Agency for People with Disabilities" komen we tot een lumineus plan. Zij gaan voor de dagelijkse gang van zaken zorgen en storten op onze bankrekening maandelijks een vast bedrag waarmee wij dan weer nieuwe projecten kunnen initieren. Zij zorgen er dan voor dat er meer invaliden komen te werken en dat het weer gaat lopen zoals Henk, Oom Harry en ik bedoeld hebben. Want zoals nu ben ik teveel bezig met brandjes blussen ipv meer invaliden helpen. Als John en Oom Harry dit idee goedkeuren gaan we weer volle kracht voorwaarts en zal Kasempa ons volgende doel worden.
Nadat ik gezien heb dat er ook aan mijn huis hard gewerkt wordt, sluit ik de dag met een zeer tevreden af. Morgen zonder zorgen naar Lusaka om Patrick en Jos te gaan verwelkomen!