Gezellige Kerst en Gezond 2008!!

Dit laatste nieuws uit Zambia in 2007 is ook meteen onze Kerstwens. Bij deze wensen wij alle lezers, familie en vrienden een gezellige Kerst en een gezond 2008!

This last news out of Zambia in 2007 is at the same time our Christmas Wish. We wish all the readers, family and friends a Merry Christmas and a healthy 2008!
Liefs en aandacht,
Love and care,
Brenda and Ronald and of course also from our children Aniek, Ilya, Dion and Viola


De laatste week in Zambia is aangebroken: de negen maanden zijn omgevlogen. Het afscheid op Schiphol van de kinderen, Yolanthe, Martin en Walda lijkt enkele weken geleden. Onwaarschijnlijk bijna dat in die tussentijd ook de kinderen nog eens vijf weken hier geweest zijn. Dan hebben we het nog niet over het feit dat ik alweer dik vier maanden met Brenda getrouwd ben.
Op het moment dat ik dit schrijf zit ik tussen twee van onze "adoptie-kinderen" bij een officiële meeting in Kasempa ter gelegenheid van "Werelddag voor invaliden". Het is in de lokale taal, dus voor mij grotendeels onbegrijpelijk. Dan nuttige dingen doen; die instelling van mij is nog niet ver-Afrikaanst (is dat goed Nederlands?): dagboek bijhouden! En dat nog wel gezeten tussen Michael en Sophia: een voldaan gevoel. Sophia draagt een jurkje wat gedragen is door dochter Deborah (van vrienden Hans en Marielle). Ze is met haar zeven jaar erg onderzoekend en probeert nu alle knopjes van mijn fototoestel.
Sophia is inmiddels opgenomen in het Liliane Fonds, wat betekent dat ze normaal gesproken haar basisschool moet kunnen afmaken. Ondertussen legt de invalide Moses, van de H.D.A. In Solwezi, haar wat functies van het toestel uit. Na een kwartier heeft ze de smaak te pakken en waggelt op haar twee kromme kompvoetjes door de zaal om foto's te maken. Het is aandoenlijk: de aanwezigen vinden het prachtig!
Na de meeting rijden we met Michael en nog enkele invaliden naar het project van enkele vrouwen in Kenjauna. We brengen Michael thuis, geven zijn oma twee ananassen en broden, bekijken het toilet wat speciaal voor Michael is en constateren dat er aan de hygiene nog wel wat mankeert. We geven oma wat adviezen en geld om de hygiene te verbeteren. Ook vernemen dat de school nog geen rapport heeft gegeven. We zijn benieuwd hoe Michael de vierde klas heeft doorgebracht.

Afgelopen weekend ook veel tijd doorgebracht met oom Harry: zie de bijgevoegde foto gemaakt op onze laatste "vergadering". Hij is deze week naar Lusaka; met een auto volgeladen met invalide kinderen die in het Italian Hospital geopereerd kunnen worden. Bij dat onderwerp op de agenda breng ik Michael ter sprake en we komen tot de conclusie dat het een moeilijk geval is en dan met name vanwege de onzindelijkheid. Dat heb ik Kasempa meteen nagevraagd en het blijkt dat de situatie verbetert. Michael voelt dat hij naar het toilet moet, en gaat dan ook. 's Nachts is wel 'n probleem. Gemiddeld twee keer per week is het bed nat. Hij zou eigenlijk luiers moeten hebben. Wanneer ik maart terug ben pak ik de draad weer op om te zien hoe we verder kunnen met Michael, zijn operaties en revalidatie.

Andere punten op de agenda van Oom Harry en mij, de bestuursleden van de Stichting "Op Eigen Benen" Zambia die ook in Zambia verblijven, lopen uiteen van de muskietennetten bij de dove kinderen tot een nieuwe timmerwerkplaats voor de invaliden van de H.D.A. (Holland Disabled Association). En ook waar we de Mukwa-stekken zullen planten en verzorgen tot het over dertig jaar grote bomen zijn, het nakomen van de statuten van de H.D.A., of beter gezegd het NIET nakomen van deze statuten en hoe pakken we het aan, is er een oplossing voor het tekort aan water in het Holland Guesthouse, wat kunnen we nog voor elkaar betekenen in deze laatste week en wat kan ik voor Oom Harry doen wanneer ik in Nederland ben.

Ik merk dat ik veel leer van Oom Harry. Ook van Brenda uiteraard, maar het is goed om bewust te zijn hoe Oom Harry zich hier in Zambia heeft aangepast. En iedere dag voel ik dat ik me meer op mijn gemak voel en bijvoorbeeld de moeilijkheden met de werknemers beter aan kan. Want dát kan ik alle eerlijkheid rustig zeggen, dát is mijn grootste probleem hier. Ik had wel eens moeilijkheden met de werknemers van ons autobedrijf: dat is niets vergeleken met wat ik hier meemaak! Dus relativeren, bespreken met Brenda en Oom Harry en vervolgens van je af laten glijden. Zo is het nu eenmaal, dus maak je niet te druk. Heel geleidelijk aan komt er iets verandering……………."Pacheche pacheche", zeggen we hier in het Kikaonde.

Heel geleidelijk aan komt er ook verandering in de afwachtende houding van de invaliden in Kasempa. We hebben er afgelopen dinsdag een fijne vergadering gehad en verlieten het afgelegen dorp met een goed gevoel. Het bestuur van H.D.A. heeft een akkoord gegeven om het restaurant-project deels te subsidieren. Wanneer ik in NL ben zal ook de stichting "Op Eigen Benen" Zambia over een bijdrage besluiten. Dan is in Kasempa ook het startsein gegeven om het leven van de invaliden op een beter niveau te krijgen.

We hebben in Kasempa ook een aangrijpend verhaal gehoord over een jongen van veertien die borsten kreeg en maandelijks enorme buikpijn en zwelling van de buik. Je begrijpt het al, de jongen had teveel vrouwelijke hormonen. Ongelooflijk maar waar, in Mukungi Hospital konden ze de borsten amputeren en de baarmoeder verwijderen. Omdat de jongen wel een penis had maar geen vagina kon het maandelijkse bloed er niet uit en dát was de oorzaak van zwelling en pijn. Nu de discussie: is het een invalide of niet? Moeten wij de familie helpen om de operatie te betalen of niet? We hebben echt een hele nuttige discussie met de invaliden. Zij vinden eerst dat het geen invalide is, maar na de discussie is de stelling anders. De jongen had fietsbanden om zijn groeiende borsten gespannen om niet op te vallen en had een enorm complex, durfde niet meer vrijuit met z'n vrienden buiten te spelen. Het maken van een vagina zou in Europa de beste oplossing zijn, want volgens Sociale Zaken heeft de jongen ook een vrouwelijk gezicht. Echter, de gemeenschap kent hem als een jongen, dus de jongen zou absoluut verstoten worden als hij nu als vrouw door het leven zou moeten gaan. Er is hier gewoonweg geen keus! Dus nu wordt er binnen de HDA ook nagedacht over een financiele ondersteuning voor de familie. Ik hoop dat ze iets voor hen kunnen doen.

De huisjes die we gebouwd hebben zijn allemaal verhuurd en de opbrengst wordt op de bank gezet zodat we na de regentijd weer door kunnen gaan met bouwen aan een volgende serie huisjes. Solwezi blijft booming en barst uit zijn voegen. We hebben een stuk grond gekocht wat nu buiten Solwezi ligt en waar over een jaar of drie een kompleet nieuwe woonwijk zal zijn ontstaan. Regeren is vooruitzien! Ook zijn we op de tekentafel bezig met twee winkelpanden, want de mensen die hier komen wonen hebben uiteraard ook winkels nodig om hun dagelijkse boodschappen te doen.

Vanmorgen voor het laatst in de rivier gezwommen. Het was weer mijn privé-zwembad vanmorgen. Helemaal alleen in de natuur en gelukkig geen krokodil te bekennen! Nog even relativeren, nadenken over het mooie leven wat ik hier heb en het gemengde gevoel om deze plek tijdelijk te verruilen voor het hectische en vooral koude Nederland. Ik prijs me gelukkig dat vele mensen mij graag weer willen spreken én zien: dát is de belangrijkste reden om weer "even" naar Nederland over te komen. Ik denk nu al aan de fijne momenten die ik met de kinderen en met mama zal beleven, en uiteraard bij de vele vrienden en familie. Nog een paar dagen ………………………………..en dan mag ik de korte broek en T-shirt tijdelijk weer verruilen voor een lange broek en winterjas!

Lieve groet,
Ronald