Mister Toyota in Kasempa!

Jaja, eindelijk is het dan zover. Ronald rijdt weer Toyota! De verkoper had ons al een tijdje aan de lijn gehouden; iedere keer was het "next week"............ en nu de bestelde auto er weer niet was bood hij ons een goed alternatief aan. Dit was mede omdat de familie van Brenda een goede klant is. Inmiddels rijden we een week in onze Landcruiser en kan ik met vertrouwen schrijven dat we over twee maanden een goede auto hebben om samen met de kinderen door Zambia te reizen. De eerste dag, we reden van Lusaka naar Solwezi, hadden we veel pech: een klapband bij 100km/u en daarna een lege accu doordat de dynamo niet meer bijlaadde en het controlelampje niet functioneerde. Dit was op dezelfde plek waar de Dobermans mij vier jaar geleden aanvielen: Ilya weet waar! Dus vér van de bewoonde wereld. Gelukkig kregen we (Karlijn, Brenda en ik) de lompe bak met veel energie weer in beweging en lukte de "duwstart" in éne keer. Terug in de bewoonde wereld via de mobiel de handelaar gebeld en die stuurde een monteur naar Kabwe (125 km verder!). Die loste het probleem op door koolborstels te vervangen. Vlak voor het invallen van de avond brak tijdens het rijden de rugleuning van de bestuurdersstoel: tsja, pech komt altijd in drieën!
Thuis gekomen heeft Ba Mama de auto gezegend en daarna heeft de auto heerlijk gereden: ook op en neer naar Kasempa. Er zit een dubbele tank onder met in totaal honderddertig liter inhoud: goed voor ruim 900 kilometer. Het bakbeest is wit van kleur, ofwel een perfecte trouwauto! Op de foto staat de Toyota in onze achtertuin voor ons knusse riethutje op de termietenheuvel. De foto is genomen zoals het mij geleerd is om op de beste manier een auto te fotograferen voor een internet-presentatie. In vaktaal noemen we dat de erogene zone van een auto! Nou, 't is best een sexy bak, toch??
Afgelopen week de eerste trip gemaakt met die sexy bak. Naar het afgelegen Kasempa, waar de invaliden al ruim een jaar "wachten" op de start van een soortgelijk project als hier in Solwezi. Samen met drie invaliden van het bestuur van de HDA (Holland Disabled Association) en William Chavula (Provincial Social Welfare Officer) bezochten we enkele invaliden en hadden we een vergadering met het bestuur en enkele medewerkers van de overheid. Daar hebben we weer veel geleerd. Op de andere foto is te zien dat we in een klein dorpje buiten Kasempa met een groep vrouwen discussieren over een mogelijk tuinbouwproject. Dat gaan "we" dan ook doen! Dat wil zeggen: de HDA gaat er geld investeren in zaad en kunstmest en over drie maanden gaan ze controleren of het gewerkt heeft. Het is iedereen duidelijk dat de mensen in Kasempa klein moeten denken, want het is écht een kleine markt!
Het onderzoek van John en Antje kwam tijdens de vergadering goed van pas en de woorden van William Chavula kregen nog meer inhoud toen het overeen kwam met de bevindingen van John en Antje. Er is in Kasempa wel een kettingreactie op gang gebracht. Twee jonge Amerikaanse vrijwilligers (Peace Corps) zijn samen met David een klein schooltje voor dove kinderen gestart. Er bleken twee leerkrachten in Kasempa les te geven die ook een opleiding voor gebarentaal hebben gehad. Zeven dove kinderen krijgen nu les! En er wordt nu ook gedacht aan een internaat voor de kinderen die te ver van school wonen. Mijn advies wordt opgevolg: breng ze zo snel mogelijk naar het internaat in Solwezi. Dáár is nog plek. Met een beetje geluk kan dat gebeuren via de hulp van het Liliane Fonds. Father Chuz, een Spaanse pater, gaat bij dit Nederlandse fonds een verzoek indienen om mediator te worden voor het Kasempa District. Dat zou geweldig zijn!
En een bezoek aan Kasempa kan natuurlijk niet zonder een bezoek aan Michael. Hij begint zo langzaam aan de mascotte van HDA en een zoon van ons te worden. Het gaat redelijk met Michael. Ondanks dat hij nu via een katether kan plassen stinkt hij helaas nog als een varken! Heel jammer is het feit dat zijn oma hem amper aandacht geeft. William heeft veel ervaring in het veldwerk en dat kwam direct goed van pas. Al pratende met de oma én met Michael werden veel dingen duidelijk. In enkele minuten werd er geregeld dat Michael morgen naar school gaat in een schooluniform, dat hij in zijn rolstoel gebracht/geduwd wordt door een neefje (die ook een uniform nodig heeft, zodat hij ook naar school kan) en dat er vlak naast het hutje van oma en Michael een klein toiletje gebouwd wordt zodat Michael op tijd het toilet kan bereiken. Het échte toilet is te ver weg om op tijd te zijn. Na het bezoek zijn we met Michael en zijn neefje naar de kleermaker gereden en die heeft een schooluniform voor beiden gemaakt. Met dank aan het geld wat ik van de sponsors krijg kon ik alles makkelijk betalen en zijn we weer een stapje verder in het levensgeluk van Michael. Nu is het afwachten of de Cheshire Zusters een redelijk zindelijke Michael weer terug willen hebben, zodat hij op de goedkoopste manier in het operatie systeem kan komen om kunstbenen te krijgen en zich over enkele jaren via krukken geheel zelfstandig kan voortbewegen. In ieder geval gaat hij morgen weer naar school en kan hij zijn behoefte doen op een toilet. Ik hoop bij een volgend bezoek een schonere Michael aan te treffen!
Hoe gaat het met Brenda en mij? Helemaal te gek! We leven toe naar het bezoek van Aniek, Ilya en Dion en uiteraard nemen de voorbereidingen voor ons huwelijk het grootste deel van onze schaarse vrije tijd in beslag. Alle veertien huisjes zijn verhuurd. Er wordt nog hard gewerkt aan de oplevering van de laatste drie huisjes en rondom het guesthouse is het een drukte van belang. Timmermannen maken de meubels, metselaars maken de bar, schilders staan klaar om het netjes af te werken, vier jonge krachtpatsers maken van een termietenheuvel ruim twintigduizend bakstenen en onze eigen medewerkers verzorgen de tuin. In Brenda's winkel is het de eerste tien dagen van deze maand weer een gekkenhuis en vaak een gezellig praathuis. Voor het laatste nieuws kun je het beste bij Brenda's Beauty Home binnenstappen! Misschien zijn er in Nederland ook van dat soort kapsalons?
Lieve mensen, zijn er vragen dan hoor/lees ik het wel. Mijn eerste diaree heb ik ook weer achter de rug, de wintertijd kondigd zich aan, de volgende regen verwachten we in oktober, het rode gravelstof waait op het moment tot in je naad en ik voel me steeds meer thuis in een land waar bijna niemand zich aan afspraken houdt!
Mam, het was heerlijk gisterenavond je stem te horen!
Liefs voor allemaal
Ronald


PS: de mobiele telefoonnummers zijn gewijzigd in tiencijferige nummers. We gaan richting een miljoen gebruikers in Zambia. De ontwikkeling gaat voort! Mijn nummer is vanaf heden: 097-7974649 (er is dus een extra zeven bijgekomen: lucky me!) Het nummer van Brenda is 095-5413213