Michael, Sophia en mierenheuvels

Vele van de lezers van mijn dagboek zullen ongetwijfeld het verhaal van de invalide Michael herinneren. Die ontmoette ik afgelopen april tijdens een wandeling door de compounds van Kasempa. Michael heeft als baby polio gekregen waadoor zijn onderlijf verlamd is geraakt. Daarna zijn beide ouders overleden en wordt hij door zijn oma opgevoed. Met de nadruk op voeden: da's het enige wat zij kan doen voor Michael. Verder kruipt hij, gekleed in een gescheurd T-shirt, over de kleigrond rond het hutje. Doordat ik erover schreef in mijn dagboek kwamen er reacties van drie vrienden die Michael wilden helpen. Binnen enkele weken had ik Michael op de school van de Cheshire zusters in Solwezi. Tegelijk met Sophia, een invalide meisje (ook uit Kasempa). Via de Cheshire zusters is het eenvoudig en relatief goedkoop om via het Italian Hospital in Lusaka een operatie te laten uitvoeren. Meestal hebben de kinderen daarna via méér mobiliteit een onafhankelijker én beter leven. Sophia wordt inmiddels in dat ziekenhuis behandeld. Voor Michael ligt het verhaal anders. Na enkele dagen bij de zusters op school bleek dat hij geen enkele controle over zijn plassen heeft. Een onhoudbare situatie gezien de grote zorg. Michael moest terug naar zijn oma in afwachtiging van verder medisch onderzoek.
Doordat ik enkele dagen met Antje en John in Kasempa ben (zij gaan inventariseren of én hoe onze stichting hier een project voor alle invaliden kunnenstarten) was het een kleine moeite om bij Michael en het ziekenhuis in de buurt langs te gaan. Dat blijkt een prima plan. In het gerenomeerde Mukingi Hospital worden we door een Amerikaanse arts bijgepraat. Michael blijkt twee weken terug te zijn onderzocht door "flying doctor" Jellis. Zijn advies is om Michael naar de uroloog in Lusaka's universiteits-ziekenhuis te sturen. Dokter Jellis gaat het probleem voorleggen aan die bewuste uroloog en koppelt het dan terug naar de arts in Kasempa. Vanaf het ziekenhuis lopen we naar het hutje van Michael en zijn oma. We vertellen aan Michael dat hij eind november meer van ons en de dokter hoort. Lieve mensen, ik ben niet écht een bedelaar, maar toch.......
Bij het zien van het leed én de glinsterende ogen van Michael lopen ook bij Antje de tranen over haar wangen. Deze jongen moeten we helpen. Wat de kosten van de operatie worden weten we nog niet: hoe meer donors hoe beter. De bijdragen van de vrienden die al helpen zal niet genoeg zijn. Ik bedel nu dus wel: uw geld wordt 100% goed besteed!

Wat heeft dit verhaal met mierenheuvels te maken? Wel, in de bus van Solwezi naar Kasempa viel ons al op dat vele mierenheuvels werden afgeknot. De reden was ons onbekend. Meest aannemelijk is dat er bakstenen van gemaakt worden. Dat heeft Brenda ook gedaan met de mierenheuvel in "onze" tuin.
Het gesprek met de arts in het ziekenhuis geeft duidelijkheid. In het ziekenhuis gaat al een jaarlang allerlei apparatuur kapot doordat de spanning niet constant is. Veel apparatuur raakt beschadigd door te láge spanning.De mierenheuvels onder de electriciteitskabels zijn vaak zó hoog dat het inductieveld rondom de kabels geraakt wordt, met alle verstoringen van aanvoer van electra tot gevolg. Nu is de electriciteitsmaatschappij alle middagen bezig om alle mierenheuvels op te blazen. Daarom heeft Kasempa,inclusief het ziekenhuis, 'smiddags geen electra. Logisch toch!?

Wat is het in Nederland dan toch allemaal goed geregeld!
Tot het volgende nieuws.

Lieve groet van Antje, John en Ronald