BLESSED / GEZEGEND

Tsja, hoe anders dan gezegend kan ik de afgelopen week benoemen? Een week met een kerkelijk huwelijk van Erick en Kim, de vader van de blinde en dove Gift Chipoya die op z'n knieen ging bidden om ons (Holland Disabled Association) te bedanken voor de hulp aan zijn zoon, een ontroerend afscheid van onze vrienden Nils en Gisela en gisteren de doop van Viola.
Vorige week was het dan eindelijk zover. De speciale school in Mazabuka was eindelijk klaar om leerlingen te ontvangen. Het is en school opgezet door een Duitse jongedame en de school is voor kinderen die blind zijn en/of meervoudig gehandicapt. De 16-jarige Gift Chipoya is sinds zijn geboorte doof en wordt al ruim acht jaar geholpen door Oom Harry. Een jaar geleden werd Gift ineens ook blind. toen stopte ook zijn opleiding: waar kan een dove blinde jongen terecht? Via Gisela en Nils kwam ik in contact met Barbara, die en school aan het bouwen was in Mazabuka (750km van Solwezi!). Gift deed er een test en vorige week heeft zijn vader hem daar gebracht (met de bus op en neer). Toen meneer Chipoya vrijdag terug was in Solwezi kwam hij naar het kantoor van HDA, ging op z'n knieen, begon te bidden en te huilen. Hij was zo gelukkig dat zijn zoon eindelijk weer kon lachen en leren om te communiceren! Ook was hij blij dat hij zelf nu weer aan't werk kon en niet de constante zorg voor Gift heeft. Het was ontroerend!
Zaterdag waren Brenda en ik in Kasempa bij de bruiloft van Kim en Erick: het "beroemde" koppel uit "Grenzeloos verliefd!" Een unieke kleurrijke kerkdienst met de culturele verschillen en daarna een happening op een speciaal voor dit feest ontworpen terrein. De ouders, broer, zus en tante van Kim waren speciaal uit Nederland overgekomen. Er was zang en dans, lekker eten vers van de eigen boerderij en ontroerende speeches. In het donker teruggereden en na de 225 km zijn we thuis moe en voldaan in slaap gevallen.
Zondag was een dag met een gouden en een grijszwart randje. De gouden rand was omdat we superuren hadden samen met onze “best friends in Zambia” Gisela en Nils. Nils heeft hier twee jaar gewerkt voor een Duitse ontwikkelingsorganisatie en Gisela was zijn gezellige echtgenote en samen hebben zij met ons vele topmomenten gekend. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, en dat laatste was zondag, de zwartgrijze rand! Voor de laatste keer met elkaar eten en drinken en veel, heeeeel veel gepraat over van alles en nog wat. Dat is het kenmerk van onze diepe vriendschap: ieder onderwerp komt in onze open gesprekken aan bod. Brenda en ik zullen ze missen, dat is zeker! Eind augustus zien we ze weer heel even: we logeren dan een dag bij hun thuis in Frankfurt!
En dan gisteren........samen met de neef van Brenda en zijn vrouw reed ik naar Ikelenge, Sakeji, het internaat waar Viola op school is. Het was het einde van het tweede trimester (Viola is in Grade 6). Enkele weken terug kregen we van Viola een brief met het verzoek of zij alstublieft gedoopt mocht worden. Uiteraard is dat antwoord “JA”, zeker wanneer een kind er zelf voor kiest. We reden de 340 kilometer zonder problemen zodat we keurig op tijd waren om de doopceremonie mee te maken. Eerst een uitgebreide uitleg van het hoofd der school en daarna werden er 24 kinderen in tweetallen gedoopt. Het was een prachtige ceremonie en Viola kwam met een brede smile het koude water uit! Er werd veel gezongen en uiteraard gebeden voor iedereen op deze aarde: gelovig of niet.
We zijn nu weer veilig terug in Solwezi en de eerste klus was een cheque ondertekenen bij de bank. Ik was gebeld dat ik de handtekening vergeten was. Hier gaan de banken dicht om 14.30 uur (!!!) en ik vertelde tegen onze relatiebeheerder dat ik dat niet zo redden vanuit Ikelenge. “Don’t worry, we’re still working, so the guard will let you in!”, maar ja, toen ik dus bij de deur stond liet de beste man mij er niet in. Hij deed zijn werk en ik werd een soort van boosaardig ongeduldig. Onze conversatie liep niet goed met als gevolg dat door onze stemverheffing bankemployees bij de deur kwamen en mij er uiteraard inlieten. De bewaker was furieus! Hij moest toch aan iemand zijn verhaal kwijt (een menselijk trekje...........) en deed dat bij een chauffeur van een auto die ook op het parkeerterrein stond. Terwijl ik van de bankdirecteur nog eens extra excuses aangeboden kreeg stond de bewaker bij zijn bevriende chauffeur de blanke man zwart te maken! Hij had niet in de gaten dat onze auto ernaast stond, met het raam open en Viola erin. Na twee minuten was ik terug bij Viola, reed het parkeerterrein af en zag dat Viola de tranen in haar ogen had. “What’s wrong darling?” vroeg ik. “Daddy, that guard is discriminating you. He said that because you are a white man you don’t have to follow the rules.” Ik legde Viola uit dat het goed is dat ze dit feit constateert en dat God ons van binnen allemaal hetzelfde heeft gemaakt. “Does that guard not know that then?” en dat gaf mij de ingeving om om te draaien en de bewaker naar de auto te wenken. Ik legde hem uit dat het niet netjes van hem is om een mede-Zambiaan te discrimineren en dat onze dochter er verdriet van heeft. De man schrok, zijn ogen werden angstig emotioneel en hij bood zijn nederige excuses aan aan Viola. We praten nog even en namen afscheid. Ik bracht Viola naar onze kapsalon waar haar haar in orde gebracht zou worden. Dat was drie maanden lang alleen maar gewassen en niet in model gebracht. Ik nam twee flesjes cola uit de koeling en ging terug naar de bank. Daar heb ik nog even samen met de bewaker zitten bij babbelen tot we elkaar helemaal begrepen en na een goede omhelzing gingen we weer uit elkaar. We snapten allebei dat we fout waren om te emotioneel te worden over iets heel simpels. Eind goed al goed! We are blessed!
Straks met Viola en Brenda de foto’s van de doopplechtigheid en als verrassing voor Brenda ook een kort filmpje van Viola spelend op de piano, voorafgaand aan de Ouderraad vergadering gisterenavond.
Lieve mensen, ook jullie een gezellige avond en een mooie tweede helft van de juli-maand!
Love and care,
Ronald