Klagen!

Locatie: op het dak van Africonnect voor beter bereik met hun i-Spot!

Ja, zomaar opeens kwam vanmorgen dit woord in mij op: klagen!! Terwijl ik samen met Brenda terug liep van de rivier waar we zo heerlijk hadden gezwommen, de warme zon op ons gericht, badhandoek omgeslagen, door onze parktuin op weg naar huis voor een fruitvol ontbijt liep onze lieve herder Yentl me wéér eens voor de voeten: bijna werd ik boos op haar en toen besefte ik hoe trouw en zorgzaam Yentl is. Ze wil alleen maar controleren of we wel veilig lopen en er geen slangen in het gras zitten. Dus waarom klagen?
En nu zit ik op een dak de tekst te typen, want door een opgeblazen schotel is het internet in Solwezi al vier dagen buiten werking. Africonnect geeft als service voor hun klanten gratis airtime op een i-Spot, maar ja, dan moet ik wel de stad in, op een heet dak zitten............ Zal ik dan toch maar gaan klagen? Nee joh, niet doen Ronald. Blijf genieten van al het mooie om je heen in een land waar een weersvoorspelling nutteloos is omdat het een jaar van te voren voor iedereen simpel te voorspellen is, waar de mensen in de meest uitzichtloze situatie toch steeds een lach op het gezicht hebben, waar we nu ondanks een geheel lege portemonnaie (we willen vóór de zware regens de meest bouw afhebben) meer eten op tafel toveren dan we zelf opkunnen, waar de zonneboiler ervoor zorgt dat ons douchewater bloedheet is en waar in de border rond onze veranda de lavendel nu eindelijk is aangeslagen en heerlijk geurt in de zwoele tropenwind.
Klagen.................gek iets eigenlijk. Het komt meestal doordat iets niet gaat zoals je het hebt voorgesteld of voorgenomen. Nu ja, dan kun je hier wel blijven klagen, want er gaat geen dag voorbij die gaat zoals je het hebt voorgesteld of voorgenomen. Continue verrassingen, zowel positief maar ook negatief. En hoe drukker je je erom maakt, hoe minder het lukt om het op te lossen. Dus gewoon niet klagen en denken aan het feit dat “kesha” hier betekent morgen, overmorgen, maar ook gisteren en eergisteren. Het probleem is opgelost wanneer het is opgelost. Ik besef me ook heel goed dat je er in Nederland geen klanten mee wint: dus lieve lezers, neem deze stelling niet over! Het gaat je in NL geen vrienden opleveren: hier wél!!! Blijf ondanks alle fouten die men maakt toch respectvol tegen elkaar: hoe moeilijk het ook is!
Terugkomend op het eten op tafel. De bijgevoegde foto laat de “overdaad” duidelijk zien. Moet je zien wat we hebben: rode port (tijdens laatste trip vanuit NL ilegaal in plastic flesje meegesmokkeld), dadels (op de markt in Dar Es Salaam gekocht), échte roomkaas en een stuk oude kaas (in een luxe zaak in Lusaka gekocht), drie mobiele telefoons (om goedkoper naar de diverse netwerken te bellen), grove mosterd en Franse mosterd (meegenomen door Gerard en Annemiek), aardbeien uit eigen tuin en een ananas uit Mwinilunga (cadeau van Karlijn). En dat alles uitgestald op het tafelkleed wat ik samen met twee Masai in Dar Es Salaam heb uitgezocht en wat ons steeds herinnert aan de supervakantie die we met de kinderen hebben gehad. Niets te klagen dus!!
Het contact met onze vier kinderen geeft ook geen reden tot klagen. Zeker niet wanneer het internet het doet en we via Skype met regelmaat kunnen praten, en soms zelfs elkaar kunnen zien! Aniek heeft het beredruk in haar laatste studiejaar NHTV en is nu op vriendinnenbezoek in Engeland, Ilya heeft haar rijbewijs gehaald en geniet van een “tussenjaar”’, Dion lost veel computerprobleempjes voor mij op en is zich op de HAVO in zijn nieuwe woonplaats Hellevoetssluis aan het settelen en Viola viert komende week alweer haar tiende verjaardag op het internaat waar ze het met haar vele vriendinnen super naar haar zin heeft.
De diverse projecten waar ik bij betrokken zijn kennen allemaal wel een stijgende lijn: zij het langzaam, maar we boeken vooruitgang. Drie belangrijke dingen waar ik op het moment bij betrokken ben: waterput en pomp voor het internaat van de weeskinderen in Kilelabalanda, kantoor van HDA (gehandicapten) profesionaliseren om mediator van Liliane Fonds te kunnen worden en het rondkrijgen van de bouw van een internaat voor gehandicapten kinderen bij de basisschool in Kasempa. Er is voor het eerste en het laatste project veel geld nodig, en achter beiden projecten zit een enthousiaste projectgroep, dus ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken: geduld is ook een belangrijk onderdeel van de inzet!
Wanneer je ziet en ervaart hoe de gehandicapte kinderen en de weeskinderen hier dagelijks overleven, dan weet je pas echt dat klagen in mijn situatie absoluut onnodig is: ik ben gelukkig in Zambia! En die zin kun je met twee verschillende klemtonen uitspreken........................
Liefs,
Ronald