Private stories

Dit bericht heeft met de eigen belevenissen te maken. Dus skip het als je puur in de projecten geinteresseerd bent.
Want wat er dit weekend gebeurde, dat verhaal móét ik kwijt én delen. Zeker omdat de sinterklaastijd weer in aantocht is. De clou volgt later in het verhaal.
Vanwege mijn nog altijd pijnlijke rug heb ik besloten om vandaag (zaterdag) helemaal niets te doen. Best moeilijk voor mij. Lukte dan ook niet helemaal. Om half zeven op en met Brenda en een nicht naar de gevangenis gereden. Een neef, die er twee jaar "vast" zat vanwege het roken van dagga (soort hasj), wordt om 7.00 uur vrijgelaten. Niet dus: de auto van de officer in charge had problemen. Zal wel uurtje later worden. En die officer is de enige die de handtekening onder het vrijlatingsbewijs mag zetten. Dan maar 'n kop koffie halen in Brenda's shop. De medewerkster die de shop opent was er ook nog niet. Toen zij twintig minuten te laat kwam voelde ze zich door ons "betrapt". Duizend excuses weerhielden Brenda er niet van om haar strafwerk te geven. Onder toeziend oog van haar collega's mocht ze later op de dag de bakstenen en overige troep voor het naastgelegen terrein opruimen. Dit was eigenlijk op mijn aangeven, want ik zei gisteren tegen Brenda dat mijn Europese ogen niet tegen troep kunnen; ook al is het dan bij de buren!
Even na achten terug bij de gevangenis. Ze wisten nog niet wanneer de officier kon komen: "Anytime from now", is dan het standaard antwoord. Het is zo heerlijk vaag in dit deel van de wereld. Zoals op de gebruiksaanwijzing van een crême in Brenda's shop staat geschreven: "For use in morning or anytime". Ik krijg van dat soort vaagheden een big smile. Moeten ze in Nederland eens flikken!
's Middags naar de rivier. Lekker luieren en de rug rust geven zodat ik de komende twee weken met Peter en Dorine alle trips zonder pijn kan doorstaan. Nou ja, rust……… Een slapende blanke man aan de waterkant wekt nieuwsgierigheid bij de kinderen die in de buurt wonen: zeg maar ALLE kinderen! Na een uur zijn het er meer dan twintig die me toeroepen en aanstaren. Als ik overeind kom, stuiven ze alle kanten op. Alsof ik een boze leeuw ben. Aan het eind van de middag komt Brenda uit haar werk naar ons plekje aan het water gelopen. Mét een brede lach zegt ze "Are you from another planet?" We moeten samen lachen om al die kinderenoogjes. Na een half uur zegt Brenda dat ik achter ze aan moet lopen en er eentje moet pakken. "Die met dat rode T-shirt aan", zegt ze erbij. Zo gezegd, zo gedaan. Ik sta abrupt op en ren achter de groep kinderen aan. Ze stuiven uit elkaar het veld in. Ik als een stier achter de rode lap aan en als ik dichtbij ben en het meisje hoor huilen stop ik de achtervolging. Brenda volgt lachend het schouwspel. De andere kinderen staan op een velige afstand ook te lachen en te zwaaien, maar het meisje met het rode T-shirt staat met haar handen op het hoofd nog steeds te huilen. Ik zeg tegen Brenda dat we wel wat ver gegaan zijn. "Welnee," zegt ze, "zo ben ik vroeger ook bang geweest toen 'n blanke priester ons achterna zat. De nacht erna zag ik in mijn droom dat mijn vriendin gepakt was en nooit meer terug kwam omdat ze door de blanke was gekookt en opgegeten!"
Zondag komen Peter en Dorine met de bus aan. Deze lange bustocht is altijd vermoeiend. We gaan opnieuw relaxen aan de rivier: de buurtkinderen trommelen elkaar op, want nu liggen er drie witmensen langs de rivier! Peter en Dorine zien de kinderen van het échte Afrika! Met gescheurde, smoezilige T-shirts springen sommige in het water en langzaam maar zeker komen ze onze kant op. Brenda vraagt waar het meisje van gisteren is. "Die durft niet meer", is het antwoord van één van de kinderen.
Ondanks de brutale oogjes blijven ze op enkele meters afstand. Na een half uur vind ik dat het ijs gebroken moet worden. Deze kinderen moeten toch snappen dat blanken ook aardige mensen zijn. Ik sta rustig op, trek een zo vriendelijk mogelijk gezicht, loop lanzaam met open armen op de groep kinderen afvterwijl Brenda zegt dat ik kraag twee kinderen een hand wil geven. Dat lukt: twee meisjes geven mij een hand zónder mij aan te kijken. Ik zeg mijn naam en vraag of ze de andere kinderen een hand willen geven zodat we in een kring kunnen dansen. Dat lukt óók! Een liedje verzinnen is wat lastiger. Ik help ze en zet "I'm going to the river" in. Geweldig! Alle kinderen zingen mee en we dansen in het rond. Ik laat los en de kinderen blijven doorgaan. Ze blijven bij ons tot we vlak voor zonsondergang terug naar huis lopen. We worden vermaakt met diverse spelletjes: in een kring, op de "catwalk", dingen uitbeelden, etc.. Het is geweldig. Samen met Peter en Dorine genieten we van het échte Afrika!