Just There

De titel van dit stukje proza is ook mijn bedrijfsnaam hier in Zambia. De bedrijvigheid stelt nu niet meer voor dan bouwen aan de toekomst. En wat ik me voorstel voor de toekomst is onder andere een dag als deze donderdag, de 5e oktober. Ik zal hem beschrijven.
Om kwart over vijf worden we door de wekker abrupt uit onze slaap gehaald, lopen versuft naar de douche om tien minuten later fris en vrolijk naar de luchthaven van Lusaka te rijden. De taxichauffeur is ook abrupt uit zijn slaap gehaald; hij had echter geen frisse douche genomen. En dat is goed te merken! De twintig kilometer lange rechte weg naar de luchthaven kent drie grote rotondes. Voor de chauffeur zijn ze nieuw! De eerste gaat hij naar links terwijl hij rechtdoor moet. Op de tweede kiest hij opnieuw de baan voor links en zijn twee schreeuwen van ons voldoende om hem wakker te maken. Op de derde gaat hij eindelijk keurig rechtdoor echter zonder naar rechts te kijken en is een keihard "Watch out!" voldoende om via een ruk aan het stuur de auto van rechts te ontwijken. Ik wijs hem er nu toch maar even op dat hij wat veiliger moet rijden vanwege de kostbare lading. Hij snapt er niets van getuige zijn "I was driving on main lane!" Weet hij dan echt niet dat degene die óp de rotonde rijdt voorrang heeft? Wanneer we op de luchthaven staan te wachten tot onze gasten door de douane zijn, vertelt hij zijn levensverhaal: Isaac is al twintig jaar gids/chauffeur in het grote South Luangwa park en is sinds deze week voor het eerst in Lusaka. Dat verklaart een hoop, zo niet ALLES! In zo'n wildpark hèb je geen rotondes!
Peter en Dorine komen zonder problemen door de douane, we knuffelen en rijden terug naar het guesthouse. Ondanks de tien uur durende vlucht vanaf Londen merken zij op dat de chauffeur een wel erg bijzondere rijstijl heeft.....
Voor de dagtrip door Lusaka nemen we onze vaste chauffeur James. Zoals Dorine later opmerkt "een lieverd" en volgens Peter een man die écht trots is op zijn Zambia, the real Africa!
We nemen onze gasten mee naar de afspraken die we zakelijk en voor de stichting af "moeten" leggen. Op deze manier zien deze twee toeristen het échte leven, zónder commercie!
Peter geniet duidelijk als we door het hoofdkantoor van dé bank lopen op zoek naar de mevrouw die de verantwoordelijk is voor internationale geldstromen. Gehavende bureaus waarachter de medewerkers, ondanks de aanwezige flatscreens, allerlei documenten schrijven die worden gedupliceerd middels velletjes carbonpapier.
Daarna naar een overheidsgebouw waar we in een kantoor met nog acht mensen samengeperst wachten tot we aan het bureau mogen plaatsnemen. De vriendelijke man verwijst ons naar een collega die vervolgens onze vraag in behandeling neemt en mij er volgende week over zal informeren. Onze gasten zien dat de arbo hier nog geen richtlijnen heeft afgesproken.
De lunch gebruiken we in een lokaal tentje. De bediening én de andere gasten zijn verbaast als wij hun dagelijks gebruikelijke maispap (nshima) eten en dat ook nóg met onze handen! James wil in ieder geval met ons op foto, anders geloven zijn familieleden dat thuis niet!
Deze goede lunch hebben we nodig, want de middag wordt heftig: dát weet ik! Eerst ontmoeten we de invalide timmerman Charles. In zijn rolstoel staat hij ons aan de zuidzijde van de stad bij een rotonde (nee, niet een van de drie van vanmorgen!) op te wachten. Charles hijst zich op en kruipt op de passagiersstoel. We rijden naar het staalbedrijf om de voortgang van de pers te bekijken. Mensen, ik was imPRESSed!
Charles weet van de zwakke punten van de pers in Solwezi, dus worden precies die punten anders (lees: zwaarder) uitgevoerd. Het staalbedrijf is groot, ziet er geordend uit en is gespecialiseert in grote geraamtes voor fabriekshallen. Alle vertrouwen dat de pers volgens plan volgende week af komt!
Rolstoel én Charles inladen en op weg naar zijn werkplaats. Onderweg vertelt hij dat hij het bij zijn huisje heeft gebouwd. Hij zou iets huren bij de houtmarkt, echter de verhuurder deed wat vaag.Nu heeft hij voor de ingecalculeerde huurprijs wat meer gereedschap gekocht en heeft geen woon-werkverkeer. Slim hoor!
Bij hem thuis aangekomen ben ik opnieuw impressed. Hij heeft al 24 stoelpoten voor een bestelling van zes Afrika-stoelen af en is bezig met de dragers voor de zittingen. Voor die rechte delen heeft hij de pers niet nodig. En dat allemaal op een eenvoudige, doch sterke houten werkbank onder het bekende UNHCR-plastic!
Drie van zijn vier kinderen lopen trots rond in een groep van wel dertig buurtkinderen. Op de vraag van mijn vriend Peter, "En wat is nou de toekomst van deze kinderen?", antwoord Charles dat hij door hard werken in ieder geval wil zorgen voor adequate education voor zijn kinderen. Dorine houdt haar ogen niet droog bij deze ervaring.
We worden uitbundig uitgezwaaid en gaan op weg naar Sophia, het meisje wat in het Italian Hospital ligt. In dat orthopedisch ziekenhuis worden kinderen geopereerd aan de meest vreemde afwijkingen die ze via ongelukken, aangeboren afwijkingen, malaria, verlammingen, polio en andere ziektes op hebben gelopen. De kinderen worden in hun regio eerst opgevangen in de Cheshire Homes. Daarna komen ze in een circuit van operaties, revalidaties en vaak ook scholing op de regionale Cheshire Homes. Het was aandoenlijk om te zien dat Sophia, het meisje uit Kasempa, die Brenda en ik tijdens mijn vorige reis in Cheshire Solwezi hebben afgeleverd nu al hier ligt te wachten op een operatie. Zuster Egidia vertaalt het gesprek wat we met Sophia hebben. Zeker twintig andere meisjes liggen op dezelfde zaal. Huilend, slapend en vaak ook lachend is hun aandacht op die drie blanken gericht. Dorine en Peter zijn zichtbaar onder de indruk van wat hier gebeurd. Nóg meer onder de indruk zijn ze na een kort gesprek met de Italiaanse zuster Egidia, die hier al 46 jaar (!!!!!) werkzaam is. Alles hier wordt gefinancieerd vanuit fondsen en veelal buitenlandse giften. Het lijkt allemaal heel zielig, toch zijn de kinderen die hier liggen de gelukkige kinderen. John en Antje schreven al dat er in Kasempa nog véél meer kinderen zijn die een operatie nodig hebben. Een combinatie van te weinig geld, te grote afstand en onwetendheid is meestal de oorzaak dat er niets voor dié kinderen wordt gedaan.
Vermoeid van de indrukken komen we terug in het guesthouse. We nemen een biertje, gaan met onze voeten in het zwembadje zitten en bespreken de ervaringen van deze eerste dag van Peter en Dorine in het échte Afrika. Zij vinden het een geweldig indrukwekkende manier van vakantie en zeggen: "En dát allemaal binnen vierentwintig uur na ons vertrek van Schiphol. Het is geen afstand. It's Just There!"
Conclusie: op deze manier toeristen in aanraking te laten komen met het échte leven in Zambia is mijn uiteindelijke visioen voor mijn bedrijvigheid. En vandaar dat de bedrijfsnaam heel bewust gekozen is!
Goed weekend!