vrede en brede lach

Het vorige verhaal ging over de trotse gevoelens en dan met name bij het sociale werk. Ik heb hier ook nog ander werk en dat is het bouwen aan mijn/onze toekomst. En ook op dat gebied is er een trots gevoel. De bijgaande foto's laten zien waarom.
De een is van de achtertuin van Brenda's huis. Compleet omgetoverd in een aannemers-depot. Brenda heeft de termietenheuvel achter het huis half af laten graven en daar stenen van laten maken. Die zijn daarna gebakken, maar niet lang genoeg. Dus nu heeft Brenda opnieuw geregeld dat er hout is: en nu voor langere brandduur zodat we eerste klas bakstenen hebben. Die kunnen dan op onze bouwplaatsen in het dorp worden gebruikt. Ik ben trots op Brenda dat ze dit allemaal regelt naast haar drukke werk in de kapsalon en boutique.
Rechts op de foto zie je nog een klein gebouwtje: da's ons toilet. Hygienisch hoor, je hoeft geen brillen schoon te maken en er is nooit 'n stinklucht in gang, dus ook geen luchtverfrissers nodig.

De andere trots betreft mijzelf, hoewel ik dat vaak zelf niet besef. Dat moeten anderen dan tegen mij zeggen als ze op de bouwplaats van het beoogde guesthouse komen.
Op de tweede foto kun je zien dat het er op de bouwplaats al meer áf uitziet. Het gras wordt groener, de planten beginnen knoppen te krijgen, de bomen groeien, het natuurstenen pad is af, het huis is geheel geschilderd en het aantal werklui neemt af. We zijn nu een schuur aan het bouwen voor opslag van alle materialen en gereedschappen. Als dat af is kunnen we het guesthouse aan de binnenkant opruimen en gaan inrichten. Wie weet kunnen we nog dit jaar de eerste betalende gasten ontvangen? Het feit dat het eind van de bouw in zicht komt maakt me trots: we hebben het dan toch maar ff gedaan! Nu de klanten nog………..wie boekt er voor het komende jaar??

De huidige president Mwanawassa heeft de verkiezingen gewonnen. Het was heel spannend en daardoor nogal wat opwinding in de hoofdstad Lusaka. Dáár zaten de aanhangers van de tegenpool van Mwanawassa. Dus gingen die aanhangers gisteren de straat op om 'n beetje relletjes te schoppen. Dat zijn ze hier helemaal niet gewend, dus werd er over gesproken alsof het oorlog was. Na de inhuldiging vanmiddag is alle rust weer wedergekeerd in de stad en gaat het leven weer door zoals altijd in Zambia: in vrede en met 'n brede lach!