UNIEKE FABRIEKEN..…….

.........dat was een van de vele gedachten die door mijn hoofd gingen vanmorgen toen ik aanwezig was bij de begrafenis van een elf-jarig neefje en de kist naar beneden ging: “wat een unieke fabrieken zijn onze lichamen”. En wat een mazzel heb je wanneer die fabriek goed in elkaar zit en de processen elkaar niet in de weg zitten. Op de meeste processen heb je gewoonweg GEEN invloed. Je kunt niet tegen je hart zeggen “klop maar even niet” of tegen je lever zeggen dat ie wat beter zijn best moet doen, wat harder moet werken en het bloed in orde moet houden.
Op het moment dat we met de familie de laatste (en veel te vroege) eer aan het jongentje bewezen vond ook in Nederland een begrafenis plaats, van een vierjarig zoontje van een lieve vriendin van Brenda en mij: wij waren met onze gedachten in twee werelden tegelijk! Beiden jonge kinderen overleden aan de gevolgen van een ongeneeslijke ziekte. De een aan Anemia en de ander aan Leukemie. Bijna zestig jaar geleden overleed het zusje van mijn vader op tienjarige leeftijd ook aan leukemie. Even snel dacht ik dat bij het bestrijden en/of genezen van deze ziekte niet veel vooruitgang is geboekt en dat het ook niet uitmaakt of je in Nederland woont of in Zambia.
Ook dacht ik met dankbaarheid aan mezelf: aan mijn unieke fabriek. Hoe fijn is het dat het lichaam gezond functioneert zoals het hoort en zonder er bij na te denken. Wat een geluk dat jouw geest in een goed werkende unieke fabriek mag leven! Vier weken geleden maakte ik een enorme val op een betonnen trap, kwam met mijn rug op de hoek van een trede en viel voorover in de planten. De rug deed zoveel pijn dat ik andere pijntjes niet waarnam. Zoals wellicht een stekende plant of insect die mijn rechtervoet als doel had uitgezocht. Na een dag of vijf begon de voet ietsje te zwellen en zag ik een klein rood wondje; de volgende ochtend de enkel zwellen en toen de dag erop het onderbeen begon te zwellen zijn we direct naar het ziekenhuis gegaan. Meteen opgenomen en na foto’s vond de chirurg het beste plan onder volledige narcose de voet openmaken. Normaal heeft mijn unieke fabriek heel snel een wondje genezen: nu even niet. Na dik drie weken is de wond nu nog niet dicht. Blijkt dat het normaal is omdat een groot deel bacterieel geinfecteerde huid boven op mijn voet was weggehaald en ja, da’s niet zomaar wat. Tevens moest mijn unieke fabriek ook nog een nieuw “weerstandsleger” opbouwen want de hoeveelheid antibiotica had het in jaren zorgvuldig opgebouwde leger totaal vernield. Dus alles bij elkaar een grote klus!

Dit verhaal suisde in enkele seconden door mijn gedachten en ik vond ook dat ik het moest delen met mijn altijd geinteresseerde lezers. Wie weet is er een stuk herkenning?
Wat ik ook als bijzonder ervaarde was het ontwaken uit de narcose. Nouja, ontwaken, ik had op dat moment geen enkel tijdbesef en wist echt niet wat er met mij aan de hand was. Zweefde in een soort van draaiende centrifuge met een oneindige lengte waarbij licht en donker, wit en rood, koud en warm elkaar in razend tempo afwisselenden. Vond het mooi en eng tegelijk. Dacht dat ik nergens meer was, nooit meer terug zou komen van waar ik begonnen was en tegelijk maakte een soort van vredige paniek zich van mij meester, zoiets van “ik heb geen invloed, dus berust in wat er gebeurd”. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die bijkomen en zeggen dat ze aan de hemelpoort stonden of aan de rand van de vurige afgrond die hel zou kunnen zijn. Tijdens het ontwaken heb ik ook enorm geschreeuwd en ontdaan liepen de verpleegsters de kamer uit en vroegen Brenda, die om de hoek op de gang stond, naar binnen te gaan en mij te begeleiden zodat ik rustig kon ontwaken: mijn engel!

Twee anecdotes:
Tijdens de operatie had ik mijn AJAX-shirt aan. Bijgelovig als ik ben! Bij de operatie had het geholpen: alles is goed afgelopen. Maar AJAX had later die week geen geluk. Een dramatische nederlaag tegen Zwolle. Eind goed, al goed, dus gelukkig wel weer kampioen!!
De eerste week na het ziekenhuis moest ik lopen met krukken: geleend van mijn vrienden van Holland Disabled! Het bestuur kwam ze bij ons thuis brengen met de opmerking dat ze op kantoor voor mij al een lidmaatschapkaart klaar hadden liggen!! Goed gevoel voor humor! Vorige week heb ik de krukken teruggebracht en gezegd dat ik geen lid word maar wel adviseur blijf!

Doordat ik weer meer kan lopen is de rug zich door bewegen goed aan het herstellen. De voet verzorg ik punctueel zodat niets een nabije verre reis in de weg kan staan. Ofwel lieve lezers, maak je om mij geen zorgen!

Bijgaand nog twee extra foto’s. De een van het aanrechtdeel van de keuken die timmerman Stanley onlangs van kale planken heeft weten te maken en de ander van Brenda’s nieuwe hobby: kweken en verkopen van planten. In Nederland kamerplanten en hier gewoon buiten in de tuin!
Lieve groet,
Ronald